درخواست فرزند گلشیری برای مرمت یادمان مصدق
معرفــی برگزیــدگان هفتمیــن دوســاالنه مجسمهســازی بــا درخواســت باربــد گلشــیری، یکی از منتخبان این دوره مبنی بر همراهی شــهرداری و شورای شــهر در تحقق خواســته «محمــد مصــدق» همراه شد.
البتــه فرزنــد گلشــیری بهدلیــل آنکه ایران نبود قادر به شــرکت در این مراســم نشد و فرزانه ظاهری، مادرش لوح و جایزه او را دریافت کرد و پیام باربد را نیز خواند. بر اساس پیامی که طاهری در این مراسم خواند وی از شــهرداری درخواســت کرد او را برای بازسازی یادمان محمد مصدق در قبرستان «ابن بابویه» همراهی کند. ■ دالیلاعطایجایزهویژهبه«سیرهالموت»
باربد گلشــیری تنهــا برگزیده این مراســم نبود، «مهســا الــف»، «مرضیــه سرســریان» و «پیمان شــفیعیزاده» هم بهعنوان برگزیدههای این رویداد معرفی شدند. به گلشیری نیز جایزه ویژه هیأت داوران و نگاه ویژه دوســاالنه به واسطه مجموعه «سیره الموت» تعلق گرفت. هیأت داوران دلیل اعطای این جایزه به وی را ارتباط مجموعه«ســیره الموت» بــا درون مایه دوســاالنه و از ســویی نــگاه وجــودی و در عین حال سیاسی – اجتماعی، ماهیت تعاملی اثر و تأثیر حضور مخاطــب، توجــه بــه گوشــهای از فرهنــگ و تاریــخ مغفول مانــده، احضــار قطعــهای از واقعیــت تلــخ جهــان واقعی (دراینجا گورســتان)، توجه به ارتباط تاریخی مجسمهسازی و گورســازی، ترکیــب فعــل مجسمهســازانه و رســانه چیدمــان عنــوان کردنــد. فرزانــه طاهری بعد از دریافــت جایزه فرزنــدش، پیامی که وی برای مراســم فرســتاده بود را خواند و به نقــل از باربد گفت: «من زندگــیام را، ســیرهام را وقــف خیره شــدن بــه مــرگ و ویرانــی کــردم. از میــان ایــن ویرانیهــا یکی یــاد و خاطــره و نــام دکتر محمد مصدق اســت. او وصیت کرده بود در مزار شــهدای سیتیر در گورســتان «ابــن بابویه» دفنش کنند. شــاه نگذاشــت. در ۹۲ تیــر ۸۵۳۱ بــه همت حزب ملت ایــران یادمانی برای او در آنجا که میخواست برافراشتند؛ البته آن یادمان درست مانند بسیاری از کارهای من دیری نپایید که فروانداختندش وشکستندش.»
آن طــور کــه طاهــری تأکیــد کــرد ایــن هنرمنــد بارهــا از شــهرداری خواســته تا اجازه بدهند که یادمــان مصدق را با هزینــه خود بازســازی کنــد اما هنــوز موفق بــه انجام چنین کاری نشــده اســت. دربخش دیگری از درخواست وی آمده بود:«میدانم اعضای شــورای شــهر تهران از این دوســاالنه دیــدن کردهانــد و عکــس یادمــان فروافتــاده دکتــر مصدق را هــم دیدهانــد. همینجــا از ایشــان بار دیگــر میخواهم که بگذارند این یادمان را به پشتوانه این جایزه مرمت کنم، آنرا بایستانم و البته تکه شکستهاش را شکسته بگذارم تا بدانیم هرکه خاموش است/ از چه معنی چنین سیهپوش است.»