وزیر علوم و جسارت هنری دانشگاهها
منصورغالمــى، وزيــر علــوم و آمــوزش عالــى، پیــش از آنکــه موفــق بــه اخذ رأی اعتماد از مجلس شــود در گفــت و گــو بــا روزنامــه «ايران» با اشــاره بهمهمترينبرنامههايش در وزارت علــوم جملهای گفت كه ما را بهعنوان كســانى كه هنوز چشممان بــه دانشــگاهها اســت تــا از دل آن دانشــجويان دغدغهمند هنر بیرون بیايــد، دلخوش كرد: «اگر رأی اعتمــاد را از مجلس شــورای اســالمى بگیرم فضــای دانشــگاه را از ايــن حالــت انفعــال خارج مىكنم... در حال حاضر دانشگاه با بدنه جامعه و صنعــت هماهنگ نیســت لذا تــالش مىكنم تــا بتوانم پیوند بین دانشــگاه و صنعت را بیشــتر كنم.»
امــا ايــن رويکــرد تــا چــه میــزان مىتوانــد در عمــل، كارايــى الزم را بــرای دانشــگاههای هنر ما داشــته باشــد؟ آيا از ايــن پس دانشــگاههای هنر برای تجربههای جســورانه مکان ايدهآلى خواهد شــد؟ آيا دانشــجويان رشــته هنرهای نمايشــى و زيبــا ديگر به محض اينکه از فضای دانشــگاه دور و وارد دنیای حرفهای شــدند؛به هــر دلیل، هنر را برای همیشه كنار نخواهند گذاشت و فاصلهشان را بــا تجربه كردن و جسارتشــان را در پرداختن به مضامیــن ســخت و عمیــق فرامــوش نخواهنــد كرد؟ وزير علــوم چه برنامهای بــرای پیوند دادن دانشجويان دانشگاههای هنر با صنعت نمايش و بازار هنرهای تجسمى و عرضه موسیقى كشور در آينده خواهد داشت؟
فــارغ از جريــان حرفــهای هنــر در ايــران كــه بشــدت در نزديک شــدن به تجربههای متفاوت محافظهكاراســت در دانشــگاهها هــم فضايــى برای دانشــجويان جسور كه هنر برايشان جدیتر از يــک تفنــن خانوادگــى باشــد، خبــری نیســت. در واقــع تاكنون میزان جســارت احســاس شــده از دانشــجويان ســینما(حداقل در جشــنوارههای دانشجويى) در رويکرد به هنر آنقدر شوقبرانگیز نبوده كه بخواهیم نگاه جستوجوگران استعداد را بــه خیــره شــدن بــه اين مــکان فرهنگــى مهم دعوتكنیم.
نکته اساســى صحبتهــای وزير علوم شــايد هشــدار بزرگى باشــد كه از دل نحــوه آموزش هنر در دانشــگاهها بیــرون مىآيــد. بــه نظر مىرســد آمــوزش در دانشــگاههای هنر ايران نه براســاس تقويــت نگاههای بالنــده و متفاوت كه براســاس مجموعهای از نگرشهای كالســیک و آكادمیک انجــام مىشــود. ايــن نــوع آمــوزش هــر چــه بــه دانشــجويان يــاد بدهد از آنها قدرت جســارت در حیطههای مورد نیاز را مىگیرد. اگر دانشــجويان همانطــور بــه هنر نگاه كننــد كه مســئوالن دواير هنری و تهیهكننــدگان نگاه مىكننــد، نتیجه اين مىشــود كه تپــش زنده قلــب تجربهگــرا، نوگرا و جسور نسل تازه به عرصه رسیده كه در دانشگاهها بايد همیشــه زنده و ســرحال قالبهای ناكارآمد را بــه چالــش بکشــد، بــه بىحالى مزمنــى دچار مىشود كه نمىتوان برای آن حسابى باز كرد.
ازسویديگرشايدبدنباشدآقایوزيربهخاطر داشــته باشــند كه طى چند دهه گذشته دانشگاه چطــور چشــمش را بــه روی نخبــگان بســت و از حضور آنها برای بالنده كردن فضا استفاده نکرد و بدتر آنکه طى مقاطعى، حتى همان چند استاد و آموزگار خون دل خورده خالقى كه مىتوانستند خونــى بــه رگ دانشــگاه بدواننــد، از فیلترهــای گوناگون رد شدند و سرانجام خانهنشین.
بر هیچ كس پوشــیده نیست استادان نوگرا در زندهكردن نگرش نو به هنر نقش عمدهای دارند. محافظهكاری در آموزش از سوی استادان سینما درايــران خروجىای جز فقر ايده و نگرش پويا در هنر امروز ايران نداشــته اســت. پايان اين شرايط نامطلــوب بــرای تأمین جايــگاه اصلى دانشــگاه در هنــر ايــران و بــرای تأمیــن نیــروی تازهنفــس بــرای آينده هنــر ايران بايد مــورد توجه نهادهای تصمیمگیر و وزير محترم علوم قرار بگیرد.
هنر در دانشــگاه بايد خون تازهای باشــد كه در رگهــای جامعه هنری كشــور جاری شــود و اين خون را فقط بايد در رگ جسوران يافت.