تناولی: آثارم را از شهرداری تهران پس میگیرم

پرویــز تناولــی معتقــد اســت رابطه خوب شاگرد و استاد در باروری شاگرد و کارهای استاد مؤثر اســت. متأســفانه امروزه ایــن ارتبــاط کمتر میشــود و پیــش میآید کــه دالیل زیادی دارد؛ اما کاش احساسی که از قرون وسطی و در ایران قدیم بود ادامه پیدا میکرد و اســتاد و شــاگرد پا به پای هم کار میکردند و شاگردان به مرحله استادی میرســیدند. ایــن هنرمنــد پیشکســوت مجسمهســاز کــه این روزها آثــار خود و چهارنفراز شــاگردانش را در نمایشــگاهی با عنوان «پرویز تناولــی و آتلیه نیاوران» در گالــری «بوم» برپا کرده اســت در این باره به ایســنا اظهــار کرد: گالری بوم توســط یــک مجموعهدار برای فروش تأســیس نشــده اســت، بلکــه برای بــه نماش گذاشتن آثار هنرمندان پیشکسوت است که تا به حال نمایشــگاههای زیــادی از هنرمنــدان دیگــر برپــا کرده اســت. این گالری معموالً آثــاری را ارائه میکند که در مجموعه خودش باشد.

او ادامــه داد: آثــاری کــه ازمــن درایــن نمایشــگاه درمعــرض دیــد قرارگرفتــه، توســط ایــن گالــری ازحراجیهای مختلف خریداری شــده اســت؛ تفاوت این نمایشگاه در این است که من چهار نفر از بهترین دســتیارانم، یعنی مونا پاد، رامین جمشــیدی، هوراد گرجــی و علیرضا معصومی را دعــوت کردم تا همراه با من در این رویداد شرکت کنند. هر کدام از این افراد بیــن ۸ تا 10 ســال در کارگاه خصوصی مــن در نیاوران دســتیارم بودند که مجسمهسازان ورزیدهای هستند و برخی کارگاههای خودشان را دارند.

تناولــی گفت: بــه این فکرافتــادم که آنهــا کارهای خوب و بزرگ وچشمگیری را بسازند تا تواناییهایشان را بــه نحو احســن نشــان بدهنــد. آنها آثاری بــزرگ را خلــق کردند؛ زیرا میخواســتیم آثاری کــه به نمایش درمیآید با بقیه نمایشگاه هماهنگی داشته باشد.

او تأکیــد کــرد: هــر کــدام از شــاگردانم شــخصیت خودشــان را دارند و راه خودشان را پیدا کردند و مسیر هیچکــدام به دیگــری نزدیک نیســت. این شــاگردها دورههایــی را با من گذراندند و با فنون مختلف آشــنا هســتند. آنهــا در نتیجــه مســتقل و دارای آگاهــی و تواناییهــای زیــادی شــدند. درس دانشــگاهی کافــی نیســت، معاشرت و تجربهای که شــاگرد با استاد دارد در دانشگاه نیست. در کارگاه شاگرد و استاد مانند یک خانواده هستند و از حال و روحیه هم باخبر میشوند.

ایــن مجسمهســاز همچنیــن توضیــح داد: در این نمایشگاه آثار من از ۵۴ سال پیش تا امروز جمعآوری و به نمایش گذاشته شده است؛ بخشی از آنها مربوط به «عشــاق و شــعرا» بخشــی مربــوط بــه «هیچ»ها و بخشی دیگر مربوط به «دیوارهای ایران» است.

تناولی در بخش دیگری از صحبتهای خود اظهار کرد: امیدوارم آثارم را از شهرداری تهران پس بگیرم و بعد از ۵1 ســال موزهام را افتتاح کنم؛ تا زمانی که آنها را پس نگیرم موزه را بازگشــایی نخواهم کرد؛ زیرا آنها متعلــق به مــوزه بودند و باید ســر جایشــان برگردند. مــوزه بدون آنها موزه ناقصی میشــود. این موزه یک بار افتتاح شــد و (محمود) احمدینژاد آن را تعطیل کــرد. ما بــه دادگاه رفتیم و خوشــبختانه محل موزه را پس گرفتیم اما آثار در انبارهای شهرداری ماند.