زنی در تراز یک <نهاد»

تعداد شخصیتهایی که در فرهنگ ایران راهشان معادل یک «نهاد» اســت بســیار اندک اســت، نام دهخــدا یعنی یک«نهاد»، همچنان که ایرج افشــار یک«نهــاد» بــود. تــوران میرهادی هــم یک«نهاد» بــود، اما چــرا او و اقرانش یک «نهــاد» بودند؟ اینان شــخصیتهایی بودند که خود را، زندگی شــخصی خود را، ســامتی خــود را، اکنون خــود را، آینده خود را، دارایــی مادی خــود را وقف آرمانهای فرهنگی و انســانی کردند. توران میرهادی هم از زمره اینان بود، او در تاریخ یکصد ســاله اخیــر ایران از فرهنگ ســازانی اســت کــه برگی زریــن در تاریــخ فرهنگمان به ایشان اختصاص خواهد یافت. بدون شک هیچ انگیزهای نمیتوانست وجود داشته باشد که این همه ایثار و از خودگذشتگی در یک زندگی قریب یک قرن را هدایــت کند. ضربان قلب او در طول 9 دهــه از زندگیاش، برای ایران، برای فرهنگ ایران، بویژه کودکان ایران زد. زندگی او ادامه دارد، مرگ موقعی اتفاق میافتد که زندگی پایان یابد، زندگی دوم میرهادی سال هاست در کتابخانهها به جریان افتاده است. درست است که او رفته و ما کالبد بیجانش را به خاک ســپردهایم، اما کدام کتابخانه را در جهان میشناســیم که نامی از ایران و زبان فارســی در آن باشــد ولی اثری از توران میرهادی در آن نباشــد. زنده اســت به حکم آثاری که از خود باقی گذاشته است، زنده است به خاطر برگهایی که با دستان لرزان خود، ورق به ورق برای کودکان دیروز، امروز و فردا نگاشته است. چگونه میتوان باور کرد و اساســاً مگر میشــود باور کرد که او نیســت، او اکنون در گوشه هر صفحهای از فرهنگ و ادبیات ایران بویژه آنچه مربوط به کودکان ایران زمین اســت نشسته و نگران اســت. آیا ما وارثان معنوی او میتوانیم آن راهی که خانم میرهادی در طول 9 دهه برای ما هموار کرد ادامه بدهیم یا نه! بی گمان فرزندانی که او تربیت کرد و اکنون خود دارای فرزندان دیگری هستند راهش را ادامه خواهند داد. خوشا به حال آنهایی که نفس توران میرهادی به آنان خورده است. خوشا به حال آنان که محضرش را درک کردهاند، خوشا به حال آنهایی که همکار او بودهاند و خوشا به حال فرزندان آینده ایران که خوشه چین خرمن فضل و دانش و مهر و دوستی اویند.