امدادرسانی ارتش به زلزلهزدگان

فرمانده تیپ زرهی ۱8۱ اسالمآباد غرب در گفتوگو با «ایران» تشریح کرد

شــهر رفتــه رفتــه خلوت میشــود و نور ماشــینی نیست که خیابان را روشن کند. خانوادهها بساط استراحتشان را روی چمنهــای نمناک پهــن کردهاند. بچههــا هنــوز هــم دســت از بــازی برنداشــتهاند. آنها بدرســتی نمیدانند چــه اتفاقی افتاده و چرا پدرها و مادرها ضجه میزنند و مویه میکنند.

پیرمــردی بازمانــده از حادثه با ۵1 نفــر از خانوادهاش باید شــب را بدون هیچ ســرپناهی صبح کنند، از شــانس

مــرد دیگــری کــه زیــپ کاپشــنش را تــا زیــر گلویــش بــاال کشــیده، میآیــد و بــا خواهــش و تمنــا از مأمــوران ارتــش وهــالل احمــر میخواهــد کــه چــادری بــه او بدهند تا خانوادهاش از ســرما در امــان بماننــد. وقتــی جــواب میشــنود کــه چادرها محدود بــوده و در انبار هم چیــزی نمانــده، برافروخته میشــود و میگوید: «بچههایم مریض شدند باید از آنها مراقبت کنم، اینکه نشــد حرف. یعنــی نبایــد بعــد از یــک روز چــادر به