زلزله کرمانشاه و همبستگی ایران
بــا آنکــه داغــدار مصیبتهــای هموطنــان زلزلــهزده در غــرب کشــور هســتیم امــا میتوانیــم همزمــان بــه همبســتگی و پیوندهــای عمیــق عاطفی، انســانی و ملیمان افتخار کنیم. با انتشــار خبر زلزله در چندین شــهر اســتان کرمانشــاه، شــاهد تکاپوهــای مختلــف در گوشــه و کنــار ایران هســتیم. زن و مرد، پیــر و جوان، دارا و نــدار هــر یــک میکوشــند بــه فراخــور توانمندی و امکانــات خــود دســت یــاری بــه هموطنان بــال دیده بدهنــد و در تســکین آالم آنــان نقــش داشــته باشــند. در کنار مســئوالن و مقامات و دستگاهها و سازمانهای رســمی که به یــاری مصیبت دیدگان شــتافتهاند، هــزاران حرکت خودجوش مردمی نیز در جریان کمکرسانی و یاریگری است.
تکاپوهایی که معموالً دیده نشــده و جایی در اخبار و عکسها و فیلمهای در گــردش در رســانههای مختلف ندارند. امــا این یاری رســانیهای مردمی بــرای بــه شــهرت رســیدن یــا تحکیــم شــهرت نیســت. گویــی بــرای زمانــی، هر چند کوتاه و موقت، تمامی تفاوتها، مشکالت و گرفتاریها فراموش شده و بــا فاصله گرفتن از رخوت زندگی روزمره، هریک از ایرانیان تالش میکنند، حتی شده از دور، آستین همت باال زده و دستی در کمک و مساعدت داشته باشــند. چنین شــکوهی تمامــی فرضیههای مشــارکت گریزی و شــکافهای هویتــی ایرانیهــا را باطــل میکند و نشــان میدهد که از قضــا، مردمان ایران ریشــههای مســتحکم تاریخــی، فرهنگــی و ســرزمینی در ایــن خــاک دارنــد و در مواقع بحران پشت همدیگر را خالی نمیکنند.
ایــن ســرمایه عظیــم که حاصــل گذر هــزاران ســال زندگــی جماعتهای گوناگــون و خاطرههــای ذهنــی مانــدگار در ایــن پهنــه از زمیــن اســت، میراثی گرانبها اســت و شایســته اســت قدر آن را بیشــتر بدانیم. ممکن است به آســانی متوجــه این دارایــی عظیم معنوی خود نباشــیم اما باید دانســت کــه در جهــان امــروز داشــتن وطــن و ملیــت یک حــق و امتیــاز بزرگ اســت. کافی اســت به سرنوشــت مســلمانان تیره روز روهینگیا نــگاه کنیم که چگونه به دســت نظامیــان حاکم میانمار و در ســکوت آنگ ســان ســوچی و رهبران قدرتهــای جهانــی و تنهــا بــه جرم بــی وطنــی از آن کشــور رانده میشــوند. و خانــه خــراب میشــوند حتــی میتــوان در اروپا شــاهد از کشــور یوگســالوی ســابق آورد کــه چگونــه بــه دنبــال فروپاشــی بلــوک شــرق، جماعتهــای مختلف ســاکن در آن به روی یکدیگر اسلحه کشــیده و سالیانی دراز به کشت و کشتار همسایههای خود مشغول شدند.
همبســتگی ملی و درک پیوســتگی و تعلق به هویتی که بزرگتر از تمامی تعریفهــا و محدودیتهــای محلــی اســت، ســرمایهای اســت کــه بســیاری از آن محروم هســتند. هویت ملی به آســانی ســاخته نمیشــود و نیاز به گذر ســالیان بسیار و آبدیدگی برآمده از تحمل شــداید و تاب آوری در مقابل بالیا و مصیبتهاســت. ایــران ســرای امیــد بــرای ســاکنان آنــان حتــی آن دســته از فرزنــدان خــود اســت کــه در گوشــه و کنــار ایــن جهــان پهنــاور پراکندهانــد. این میراث باشکوه را باید قدر دانست و در جهت تقویت و تحکیم آن تالش کرد. امیــد اســت همچنانکــه در ایــن روزهــای گرفتــاری و محنــت هموطنــان کرمانشاهی خود آنها را تنها نگذاشتیم، در ادامه نیز برای بازسازی و بازگردان جریان زندگی به مدار معمول آن کوشا باشیم.
تجربــه نشــان میدهد که ابعــاد واقعی فاجعــه پس از گذشــت چند روز، زمانی که به آن دوران شــوک گفته میشــود، بر بازماندگان آشــکار میشــود. یاری و حمایت جریانی مداوم و چندین ســاله اســت. هنوز میتوان در گوشــه و کنــار بــم، در آذربایجــان غربی یا در خراســان شــمالی افراد فراوانــی را دید کــه نتوانســتهاند از بار غــم و ترومای فاجعــه زلزله خالص شــوند و همچنان نیازمند حمایت هستند. باید پذیرفت که موقعیت زمین شناختی کشور، وقوع زلزلهها را اجتنابناپذیر میکند اما این مســألهای نیســت که موجب نگرانی باشد. سرمایه عظیم پیوندهای ملی ما پایه ای مستحکم برای ساخت شهرها و روستاهایی پایدار و تابآور و آماده و مجهز در برابر هر حادثه و بال است.