یادداشت:«تصویرروحانی»؛محمدحسینمهرزاد

حضــور روحانــی در مناطــق زلزلــهزده اگرچــه هدفــش تسکین آالم مردم دردمند بود اما نقدهایی نیز به همراه داشــت. نقدهایــی که میگفت چــرا رئیس جمهــوری از خودرو پیاده نشــد یا چرا تنها به اندازه یک ســر و گردن از ســقف ماشــین بیرون آمد. هرچند که عمده نقادان بواسطه دسترسی به برخی اطالعات و نهادها باید بخوبی بدانند که چنین مواردی در اختیار تیم حفاظت رئیس جمهوری است و آنها هستند که تشخیص میدهند رئیس جمهوری در چه محلی با چه شرایطی میتواند حضور یابد. نادیده انگاشــتن پروتکلهای امنیتی آن هم در منطقهای که شاید در چند صدمتریاش از پژاک و کومله تا تکفیریهای باقیمانده آماده هر اقدام مخربی هستند تبعاتی دارد که هیچ محافظ و سرتیم حفاظتی حاضر به قبول ریسک آن نیست. آنجا نقطه صفر مرزی است. مرز با تروریستهایی که بقایایشان هنوز هم اسلحه به دست منتظر عرضاندام هستند ... اما این همه ماجرا نیســت. منصفانه اگر نگاه کنیم میشــد با لحاظ کردن همین پروتکلها و شرایط سخت منطقه باز هم فضایی فراهم کرد تا رئیس جمهوری و داغدیدگان کنــار هــم بنشــینند و با هــم حرف بزننــد. اگــر روحانی تــاب نقد و حتی شــنیدن حــرف تنــد دارد – که فریادهای کارگــران معدن یورت نشــان داد این ظرفیت را دارد- بهتر بود فضایی فراهم میشــد تا غصه بازماندگان را بیواســطه بشنود و پذیرای حرف و سخن و حتی فریاد مردم منطقه باشد و مگر نبود کاری که رئیس جمهــوری ممنوعالتصویر شــده در ماجرای زلزله بم انجــام داد و روبهروی زن و مرد داغدار نشســت تا حرفشان را بشنود؟ اینجا نقش مشاوران اسم و رسمدار رئیــس جمهوری اســت که به چشــم میآید و این وظیفه آنهاســت که مشــاوره دهنــد و بگوینــد آقای رئیس جمهــوری باید با مردم حرف بزنید و حرفشــان را هم بشنوید.