مدیریت بحران تابآوری و سرمایههای اجتماعی
در ســال های اخير، بــه ظرفيتهای جوامــع بحران زده برای «بازگشت به وضعيت عادی» يا بازسازی و بازيابی جوامع آســيب ديــده با اســتفاده حداقلــی از كمکهای خارجی، توجه زيادی شــده كه اين موضوع باعث ايجاد تغييراتــی در فرهنــگ و ادبيات كاهش خطرات شــده و رويكــرد تابآوری را به جای آســيب پذيری، مورد تأكيد خــاص قــرار داده اســت. مؤلفه هــای «آگاهــی، دانش و مهارت»، «ســرمايه اجتماعی» و «ســالمت» بيشــترين اهميــت و ســهم را در پيشبينی تــابآوری يک جامعه دارد. سرمايه اجتماعی بهعنوان يک مفهوم فرارشتهای در چنــد دهــه اخيــر درتحليلهای اجتماعــی و اقتصادی در مورد توســعه جوامع مطــرح شــده و به نقــش ســاختارهای اجتماعــی محلی از قبيــل روابــط متقابل، نهادهــای محلــی، نگــرش، انســجام و اعتمــاد تأكيــد دارد. شــبكهها و كنشــگران محلی، اعتماد، مشــاركت و همكاری، نگرش مردم، انســجام اجتماعی، همدلی و همبستگی نقش بسيار ارزندهای در افزايش تابآوری جوامع آسيب ديده دارد. ايــن رويكــرد روی تقويــت سيســتمهای اجتماعــی از طريق همــكاری و ارتباطات بيشتر بين ســازمانهای مختلف، نخبگان و گروههای اجتماعی تمركز میكند كه میتوانــد نقش مهمی در كاهش آســيبپذيری ناشــی از ســوانح طبيعی و بهبود كارآيی مديريت سانحه در جوامع در معرض خطر، ايفا كند. توجه به سرمايههای اجتماعــی میتوانــد رونــد برنامهريزی برای توســعه جوامع را بــرای متخصصان مربوطه تســهيل كرده و مشــاركت محلــی و مردمی را در اجــرای بهتر برنامهها به همراه داشــته باشد و در تعامل با ساير سرمايهها در ايجاد اعتماد، روابط متقابل، تبادل تجارب وهمكاری جمعی نقش مهمی در كاهش آسيبپذيری ايفا كند.
ادامه در صفحه 2