فرصتی برای ارج نهادن به هویت ملی

یکی از مهمترین مســائلی که در موسیقی باید به آن توجه داشت، هویت است. اگر هنرمند هویت داشــته باشــد و جایگاه خود را قدر بداند، میتواند فردی مؤثر در جامعــه باشــد و هنــرش را در طــول تاریخ مانــدگار کند و حرف دلــی به زبان موســیقایی برای معرفی و عرضه داشــته باشــد. موســیقی برای به وجود آمدن ارتبــاط میان انســانها، زبان و جفرافیا ندارد و درســت به همیــن دلیل میتواند جغرافیا، فرهنگ و هویت خود را در چند خط ملودی معرفی کند. همایون خرم فردی اســت که در تاریخ هنر موســیقی ایران ماندگار شد، کسی که نواختن موســیقی ایرانی را با ویولن (کهسازی غربی است) به یادگار گذاشت ونه تنها هیچ وقت هویت خود را فراموش نکرد بلکه همیشه به آن بال و پر داد! این ویژگــی را در کمتر کســی میتوان یافت. این در حالی اســت که عــدهای به دالیل گوناگــون و گاه شــخصی از بیان ذات و اصل اقلیمی خــود فرارمیکنند، در حالی کــه نمیدانند اقلیم به آنها هویــت داده و هویت به آنها جایگاه خاص و ماندگار در تاریخ! همایون خرم متولد بوشهر بود و همیشه به زادگاهش افتخار میکرد. اســتاد خرم بارها از توجه و ارزش گذاشــتن به موســیقی بومی ســخن میگفت. خاطرم اســت در حاشیه مراسم بزرگداشت استاد خرم در بوشهر جمله خاصی از او شــنیدم که در آن از موســیقی بومی بهعنوان شــاهراه موسیقی اصیل ایرانی نام برد و تأکید کرد: «نه تنها در بوشــهر شــهر خودمــان، بلکه در بندرعباس هم ریتمها خاصیت جهانی شدن دارند.» اوهمیشه آرزو داشت تا فرصتی پیش آید و با این نوع موسیقی، اثرى خلق کند. استاد خرم با وجود اینکه نوازنده ساز خالق ترانههای ماندگار ویولن بود، اما به ســاز و ریتمهای فولک توجه خاصی داشــت؛ این نوع نگاه برای من بهعنوان فردی که موســیقی بومــی کار میکند، آموزنده و ارزشــمند اســت زیرا ارزش گذاشــتن به موســیقی بومی و زادگاه، ارزش گذاشتن به خود اســت. به هر صورت برگزاری جشــنواره موســیقی «نوای خرم» که به نام ایشان مزین است، میتواند این باور و تفکر را یادآوری کند و در ادامه دادن به راه آن اســتادان، مسیری را روشن کند. برگزاری جشــنوارههای موسیقی در معرفی، یادآوری و ماندگار شدن موسیقیهای بومی کشور که از انواع ریتمهای بومی سود میبرد، نقش بشدت پررنگی دارد.