ضرورتهای گریز ناپذیر ائتالف و تعامل
بدیهیتریــن واقعیــت دربــاره دولــت روحانــی، ائتافــی بــودن آن اســت. به این معنــا که گروهها و جریانــات سیاســی مختلفــی در تشــکیل آن نقش بــازی میکنند. وجهــه اصلــی گرایشهــای مدیریتــی در دولــت هــم توجه به بحــث بهبــود شــرایط اقتصادی و توســعه کشــور اســت. بــه عبارتی بهطور ناگفته و نانوشــتهای اولویتهای مختلف اقتصادی و اوضــاع کســب و کار اهداف اساســی و اصلــی دولت آقای روحانــی چــه در دوره یازدهــم و چه دوازدهم بوده اســت. حتــی به نظر مــن میتوان گفت قســمت زیــادی از تاش دولــت در حوزه سیاســت خارجی هم معطــوف به همین موضوع، یعنی بهبود وضع اقتصادی اســت. از طرف دیگر روشــن اســت که بعد از دولت آقای احمدینژاد و ســیطره کامل راستگرایان بر کشور ما با بحرانهایی مواجه شدیم کــه نیــاز بود بــرای آن راهحلــی عاجل اندیشــیده شــود. در حال حاضر به نظر میرســد که تمام ضرورتهایی که چه ســال ٢٩ و چــه ٦٩ طرفــداران آقای روحانــی از جریانهای سیاســی مختلــف را گرد هــم آورد، همچنــان تغییر نکرده است. اصاً اینطور نیست که فکر کنیم فضای کشور تغییر کرده و اصولگرایان و مخالفان دولت به سطح استانداردی از رقابت تــن میدهند. اتفاقات و تحــوالت انتخابات اخیر شاهدی بر این مدعا است.
در این شــرایط نه تنها همچنان ضــرورت ادامه ائتاف و تعامــل میــان گروههــای اصاحطلــب و اعتدالــی یــک ضــرورت جــدی اســت بلکــه ایــن همــکاری متقابــل باید از باالتریــن ســطح ممکــن یعنــی در ســطح دولت شــروع شــود و شــکل بگیرد. بســیار روشــن اســت که دولــت آقای روحانــی با دولــت اصاحــات تفاوتهای بســیار عمدهای دارد. همانطور که روشــن اســت بســیاری از اصاحطلبان در انتخاباتهــای گذشــته رأی خود را نه برای تشــکیل یک دولت اصاحطلب، بلکه با هدف بهبود شــرایط و تشکیل دولتی که بتواند شــرایط پایدارتری برای اداره کشور فراهم کند، به نفع آقای روحانی در صندوق ریختند. این موضوع مورد وثوق بســیاری از چهرههای شاخص اصاحطلب نیز است. مضافاً اینکه باید اشاره کنیم که آقای روحانی چه در چهار سال گذشته و چه در ماههای سپری شده از آغاز به کار دولت دوازدهم به کرات نشان داده که تمایلی برای بر هم زدن آرامــش فضــا ندارد. به همین اعتبــار و به طریق اولی ایشــان این آرامــش را از درون دولت خــود که مجموعهای تحت امر خود ایشــان اســت مطالبه خواهند کرد. بعید به نظــر میرســد در دولتی که قصــد آرام کردن فضــا را دارد، اختافاتی از آن جنس که در برخی رســانهها گفته میشود بدون مدیریت نیروهای سیاســی پختــه حاضر در آن، بروز کند و کسی جلوی گسترش آن را نگیرد. همانطور که بعید اســت نیروهــای با تجربه سیاســی حاضر در دولت نســبت بهنقش اصاحطلبان در تشکیل دولت و ضرورت توجه به مطالبات آنها، آگاهی و اشراف نداشته باشند.
چــه آنکه شــکل گرفتــن چنیــن رقابتــی در درون دولت بهضــرر هــر دو ســر ایــن رقابت و بــه نفع جریــان مخالفان دولــت خواهــد بــود. در این شــرایط اصاً و به هیــچ عنوان جای آن نیســت که مســائلی از این دســت در ســطح افکار عمومــی و حامیــان و رأی دهندگان به دولت فعلی مطرح شود. چرا که نخستین و سریعترین تأثیر آن ناامیدی طیف حامیان دولت است.