جز امید راهی نیست...

اینکه چرا در کشــور ما همیشــه اعتراضات بحق مردم، از مســیر اصلی خــود دور و منحرف میشــود جــای تأمل و تدبیر دارد. شاید چون با وجود راهی که در اصل ۷2 قانون اساسیپیشبینیشدهاست،هیچگاهدرواقعیتمکانیزم مؤثــری برای به نمایش گذاشــتن اعتــراض و مخالفت از ســوی مردم وجود ندارد. شاید هم علت آن این باشد که مجوز هیچ تجمعی صادر نمیشــود و وزارت کشور همه تجمعــات و اعتراضــات مدنی را غیرقانونــی میداند. در هفته اخیر ما شــاهد بودیم که در بخشهایی از کشورمان اتفاقات ناخوشایندی رخ داد. ابتدا عدهای که طبق اعالم برخی رســانه ها در اعتراض به مســائل اقتصادی به خیابانها آمدنــد. این روند در سایراستانهایکشورباانحرافازاصل بهشکلخشونتآمیزوبااقداماتانحرافی ادامــه پیدا کــرد. این روند خســارتهای مالی و جانیای را بر مردم و کشــور تحمیل کرد. طبیعی است باید صف تندروهای افراطی را از معترضان تفکیک کرد. به گفته معاونامنیتیوزیرکشوربیشاز۰9درصدکسانیکهدرصحنهاینناآرامیهادستگیر شدهاند، جوان و نوجوان بودند که میانگین سنی آنها زیر ۵2 سال بوده و قاطبه آنان نیز سابقه دستگیری و بازداشت قبلی نداشتند. همه اینها فرزندان و آینده این کشور هســتند. باید همه اینها را پاره تن کشــور بدانیم، اعتراض دارند، ناراحتند، دلگیرند اما با همه وجود دلشــان می ســوزد برای آینده این کشور، همگیشــان از آینده خود نگران و مضطرب هستند. بسیاری از اینها در استانهایی زندگی میکنند که با انواع محرومیتهاروبهروهستند. باید درکشان کرد و در کنارشان ایستاد تا اعتراض کردن و فریاد کشیدن را ذیل قانون اساسی و در چارچوب مرزهای داخلی، فرابگیرند. «امید» کلید واژه گمشدهای است که قشر جوان در پی یافتن و دل بستن به آن است. جوانان با همین امید رأی دادند، با همین امید مشارکت اجتماعی میکنند. همه چیزشان با امید در آمیخته است. وظیفه ماســت که از این امید، حراســت و پاســداری کنیم. وقت آن اســت که از خود بپرسیم امروز جایگاه جوانان در عرصههای مختلف مدیریتی و اجرایی ...و چیست. پاسخ این سؤال میتواند بخش زیادی از مسأله را روشن کند. هرچقد کفههای ترازو بهسمتجوانانسنگینترباشد،امیدوارترودلخوشترند.درنهایتفکرمیکنمگر نیکتدبیرکنیجزامیدراهینیست.