حوادث اخیر؛ شکاف اجتماعی یا وفاق ملی؟

انتقال چالشهای سیاســی در کشــور به حوزه اقتصادی و اجتماعــی خیانتــی نابخشــودنی اســت. بدیــن معنــا کــه همگان میدانیم که کشور با انبوهی از چالشهای اقتصادی مواجه بوده و هســت و راه حل آن دمیدن در تنور مطالبات و انتظارات جامعه نیســت. همگان بدانند افول ســرمایه اجتماعی دولت به کاهش ســرمایه و قدرت ملی نظام منجر خواهد شــد و باید به این مســأله مهم توجه کنیم کــه یک شــورش اجتماعی متوجــه همه ابعاد قــدرت در نظام میشــود و نباید تنها دولت را مخاطب قرار داد.

تنهــا راه غلبــه بــر ایــن چالشهــا، اجمــاع و وفــاق ملــی اســت. مــردم از دعوا و مناقشههای سیاسی خسته شدهاند و از نظام به معنی یک کل یکپارچه، پاسخگویی به انبوهی از مطالبات بر زمین مانده را انتظار دارند. لذا تنها گزینه ممکن پیشاروی ارکان نظام، اجماع و وفاق ملی برای عبور از انبوه چالشهای موجود است.

قوای سه گانه، نیروهای نظامی و امنیتی، حوزههای علمیه، دانشگاهها، نخبگان و اصحاب رســانه بدانند که تخریب و شــورش هزینههایی از جمله کند شدن حرکت جامعه به ســمت توسعه و تعالی را در پی خواهد داشت. در چنین فرضی خسارت اصلی متوجه آیندگان خواهد شد. هیچ کس نباید در چنین شرایطی خود را مصون بدانــد و همگان باید مســئولیت بپذیرنــد. حل کوتاه مدت این پدیــده نباید بهمنزله حل دائمی آن تلقی گردد. راهپیماییهای گسترده و خودجوش مردمی در روزهای اخیــر در سراســر کشــور، ندای وفاداری ملت به نظام سیاســی اســت و ایــن به منزله رفع مســئولیت پاســخگویی حاکمیــت به مطالبات مــردم نخواهد بــود. گفتوگوی شــفاف و صادقانــه مســئوالن در همــه ســطوح بــا مــردم بــه منظــور اقنــاع ســازی، اجماعسازی و همراهسازی جامعه ضرورتی غیر قابل انکار است.

در پایان ذکر این نکته ضروری است که نقش جریانات ضد انقالب و سرویسهای بیگانه نیازمند تحلیلی مستقل است که در این مجمل نمیگنجد.