زندگی در محله <دره مرتضیگرد>

ســتیغ آفتــاب بــر سرشــان میکوبــد و آنها دســت از ســر بازی بــر نمیدارند. لنز دوربین که به سمتشــان چرخیــد، پرشهــا را بلندتــر و هیجانیتــر کردنــد. بــرای دقایقی از خاطر بردند بچــه محلهای «دره» هســتند، «دره مرتضــی گــرد» منطقــه 19 کــه حتــی روی نقشــه پایتخــت هــم جــای قــرص و محکمــی نــدارد چه رســد بــه کف شــهر. آنها فرامــوش کردند بچــه محلهــای منطقهای آشــفته، غــرق در زباله و خانههای زهوار در رفته و زمینهای آســفالت نشده در همســایگی کارگاههای مبلســازی هســتند کــه تا همین یک ســال پیش، اهالی آب آشامیدن نداشتند و هر هفته تانکرها با وانت برایشان ُپر میشد. حاال هم وضع با یک سال پیش تفاوت چندانی نکرده. فقط آن موقع، برای هــر هــزار لیتر 12 تــا 15 هزار تومان پــول میدادند و حاال نه. هــر چند که آب آلوده است و بچهها را مریض کرده. زمستان برای اهالی دره مرتضی گرد که به ترک آباد هم میشناسندش، مصیبتی است. زمین آسفالت نشده، باران کــه میخــورد، ِگل میشــود و گل و آب بــاران و آب فاضــالب، راه به خانهها میبــرد. اهالــی میگویند خانه یکی از همســایهها، در یکــی از همان روزها، بر ســر صاحبخانه خراب شــده و قربانی هم داده. مردم ناراضیاند که چرا محله تیر چراغ برق ندارد؟ چرا خانهها را سند دار نمیکنند؟ چرا آسفالت نمیشود؟ چرا زبالهها روی هم انبار است و چرا آنها، همه اهالی ترک آباد و مرتضی گرد، درســت در همسایگی غولهای آهنی، همان دکلهای برق فشــار قوی روزگار میگذرانند؟ اهالی ترک آبــاد کالفهاند و دیگر حتی گرد و غبار کارگاههای مبلســازی و صدای ارههای چــوب بری را هم برنمیتابند. آنها میگویند شــهرداری بیاید خانههایشان را بخرد و خانهها را خراب کند. آنها دیگر به رفتن راضیاند.