وقتی آفتاب از چهارسو میتابید

نماهــای شــهری هــر روز در حال تغییر هســتند و هر لحظــه هم بســرعت این تغییــرات اضافه میشــود. امــا هنــوز هســتند كوچههایی كــه عبور از آنهــا همان حس و حال ناب گذشــته را برای آدم تداعی میكند. زمانــی كه هنــوز كوچههــا مملو از ماشــینهای پارک شــده در هر گوشــه و كنــاری نبودند و خانههایــی با معماری زیبای ســنتی با ســردرهای قشنگ و پنجرههایی منقش و مشــبک دلبریها میكردند. هنوز در گوشــه و كنارهــای مهجــور شــهر، ایــن خانهها هســتند و نفس میكشــند. هرچند دیگر كســی در آن زندگی نمیكند و جای خالی پنجرههایشان را هم با سیمان پركردهاند؛ اما هنوز هستند یا به تاریخ پرشكوهشان فكر میكنند یا به آپارتمانها و برجهای غول پیكری كه روی حیاتشــان ســایه انداختهاند. این كوشکهای قدیمی، این پنجرهها و این درهای پیر و زیبا هنوز گوشههای نمردنی تاریخشان را به رخ رنگ و لعاب سازههای امروزی میكشند و آرزوی روزهایی دارند كه باز آفتاب از چهارسو بتابد و شمسیهایشان را مشعشع كند به رنگ بازی نور و نور. با اینحال؛ جز این خانههای معدود، دیگر آن ذوق و هنر ایرانی در انبوه ساخت و سازهای امروزی دیده نمیشود و خانهها وابسته شــدهاند به جیب و ســلیقه صاحبخانهها و اصالتی كه ما از این تاریخ به یاد داریم گویا رو به فراموشــی است. سردرها تخریب میشوند، كاشیكاریها به ســرقت میروند و اگر ثبت و تصویربرداری نشــوند، آیندگان هیچ تصوری از گذشته این كوچهها و خانهها نخواهند داشت و چه تأسفبار.