سرمقاله«درکدامموضعیم/تکیاپاتک؟!»حسینشمسیان

ممکــن اســت ایــن پرســش پیــش بیاید کــه وقتی ما در چنین موضعی هســتیم، ایــن ناآرامیها چه معنایی دارد!؟ پاســخ روشــن اســت. نخســت آنکه آنچه به عنوان آشــوب و بلوا در کشور شاهد بودیم، نه پژواک صدای مردم مطالبهگر که ناشی از توطئه دشمنان ایران بود و ثانیاً، آشــوب و بلوا زمانی ممکن شــد که زمینهای برای نارضایتی وجود داشته باشد. چیزی که رهبر عزیز از آن به عنوان «زخم» یاد کردند و برای چندمین بار مسئوالن را به درمان آن امر کردند. برای از بین بــردن این زخــم- که در زندگــی برخی از مردم عمیق هم شــدهباید مســئوالن کمــر همت ببندند و اجازه ندهنــد آرزوی امریکا در ناامیــدی مردم از حل مشــکات اقتصادی تحقــق پیدا کند. اینکه معاون اول رئیسجمهوری بعد از گذشت حدود هزار و 600 روز در اختیار داشــتن همه ارکان اجرایی و حتی تقنینی کشور، روز گذشته در همایش نکوداشت مرحوم هاشمی رفسنجانی با اقرار به اینکه «وضع معیشــت مردم بد شــده و قدرت خرید مردم کاهش پیدا کــرده»، فرافکنانه بگویــد: «اقتصاد هنوز در ته دره اســت»! شــانه خالی کردن از زیر بار مســئولیت است. عمر دولت در کشور 4 سال است نه 400 سال و این چیزی نبوده که بر کسی مخفی بوده باشد. در همین 4 ســال میشــد خیلی کارهای مفید کرد تا حاال در ســال پنجــم نیازی به فرافکنی و ســخن از گذشــته گفتن نباشــد. امریکا در برابــر مــردم مــا تحقیر شــده و ایــن درس بزرگی بــه ملل عالم اســت. تحمل این وضع برای آنها بســیار دشوار است و میکوشند بــه هر نحو ممکن، مــا را از راهی که آمدهایم بازگردانند. اگر همت مسئوالن در جبران مشکات زندگی مردم تنها اندکی بیشتر شود، امریکاییها این آرزو را به گور خواهند برد.