دلنوشته خانواده شهدای پالسکو درسوگ دریادالن

ایثار نمادی از شعلههای فروزان سرایش جاودانگی است که چشیدن از زالل آن، پیمایش دایره پر فروز را طلب میکند؛ باید گام برداری، شعله ور شوی و بسوزی تا گلبرگهای خاکستر تو سبکبال و طاهر بشارت وصل گیرد.«شهید» ترجمان عشق و سوختن، پرواز و زندگی و بقا و ماندگاری است چرا که «ایثار» جانمایه حیات جاودان است. برای آن عزیزانی که وجودشان را در حریم سرخ فام عشق به امانت گذاشتند و با درخشش فروغ خود ظلمت تیرگون را شکستند.حادثهای که در آن دریانوردان دریادل جانشان را از دست دادند، همزمان شده با روزهای حادثه آتشسوزی و آوار ساختمان پالسکو که شماری از عزیز مردان آتشنشان در آن جان باختند که هر دو حادثه جانسوز و جانکاه است.

تقدیس واژههای ایمان، شجاعت، وفاداری و شکیبایی که در عاشورای حسین(ع) همزمان در فرات و کربال موج میزد ادای احترام است در برابر کربالییان که نام شان با نام پیشوای آزادهشان متبرک میشود.امروز درد از همه واژهها و کلمات میریزد اما باید نوشت از شکوه بیمانند دریادالن دریانورد؛ آنهایی که عمری خود را برای آسایش ما به دلخواه در قفسهای آهنی دور از سرزمین و خانواده محدود کردند؛ انسانهایی که زنده بودند دل به دریا زدند و بیمنت چه در زمان جنگ و چه در دوران تحریم با همه مشکالت، این غولهای شناور را درعرصه دریاهای بینالمللی از بندر به بندر هدایت کردند تا گندم به نان تبدیل شود.اگر امروز خاک از در آغوش گرفتن آنان محروم است اما دل آبی دریا همچنان که عمری همدم و منتظرشان بود، آنها را عاشقانه به سینه میکشد. اگرچه غم انگیز است اما این دریادالن به دریا پیوستند.ای کاش مظلومیت همه دریانوردان و آتشنشانان را تا زنده هستند درک کنیم و تالش آنها را ارج بگذاریم که ندیدن روزی که برای نخستین بار کودکم به راه میافتد به همان اندازه دشوار است که حاال همان کودک بهانه پدری را میگیرد که حتی مزاری در خاک ندارد. دلمان گرفت و از این غم شکست.