زودتر اعدامم کنید
گروه حوادث- معصومه مرادپور/
مرد کفش فروش که در جریان درگیری با رئیس یک شعبه مؤسسه مالی، اعتباری مرتکب قتل شده است، ضمن ابراز پشیمانی شدید، خود را مستحق مرگ دانست وگفت:«امیدوارم هرچه زودتراعدام شوم تا ازکابوسهای شبانه رهایی یابم.»بهگزارش خبرنگار حوادث «ایران»، بیستم اردیبهشت سال 96 قتل رئیس 30 ساله یکی از مؤسسات مالی و اعتباری در شهر کرج به پلیس گزارش شد. بازپرس ویژه قتل و تیم تحقیق پس ازحضور در محل حادثه و مشاهده پیکر دست و پا بسته و دهان چسب پیچی مرد جوان، پی بردند او براثرخفگی جان باخته است.
از آنجا که این جنایت همزمان با مشکالت مؤسسه مالی، اعتباری رخ داده و قربانی ماجرا نیز رئیس یکی از شعبههای این مؤسسه بود کارآگاهان احتمال دادند قربانی ماجرا از سوی طلبکاران مؤسسه کشته شده باشد. در ادامه تحقیقات نیز مشخص شد چندی قبل یکی از مشتریان بانک به نام «ایرج» بر سردریافت پولش با رئیس مؤسسه درگیری لفظی پیدا کرده بود. به این ترتیب وی بهعنوان یکی از مظنونها بازداشت شد و در بازجویی به قتل ناخواسته اعتراف کرد. او مدعی شد در زمان واقعه یکی از دوستانش به نام «مجید» نیز همراهش بوده اما به هیچ عنوان قصد کشتن رئیس بانک را نداشتهاند. با دستگیری «مجید» تحقیقات تکمیل شد و پرونده برای رسیدگی دراختیار شعبه یکم دادگاه کیفری استان البرز به ریاست قاضی هدایت رنجبر قرار گرفت. در ابتدای این جلسه که با حضور قاضی یزدانپور -مستشار دادگاه- برگزارشد اولیای دم خواستار قصاص عامالن قتل پسرشان شدند. سپس «ایرج» متهم ردیف اول پرونده در جایگاه ایستاد و در حالی که اشک میریخت، گفت: من قتل را قبول دارم اما باور کنید نمیخواستم او را بکشم. من تولیدکننده کفش هستم. بهخاطر مشکالت مالی کارگاه کوچکم را فروختم و به پیشنهاد یکی از آشنایانم 400 میلیون تومان سرمایه زندگیام را در این مؤسسه بهعنوان سپرده گذاشتم. اما مدتی بعد که برای گرفتن پولم مراجعه کردم فهمیدم مؤسسه ورشکست شده است. حالم خیلی بد بود. با پیگیریهای زیاد رئیس مؤسسه را در کرج پیدا کردم. وقتی با او حرف زدم قرار شد فردای آن روز تکلیفم را روشن کند اما صبح روز بعد دیگر پیدایش نکردم. به دلیل اینکه قید پولم را زده بودم همراه خانوادهام به یزد رفتم. اما چندی بعد که به کرج برگشتم، اتفاقی او را دیدم که سوار خودرویش شده بود. دنبالش رفتم ونشانی خانهاش را پیدا کردم. بعد هم برای اینکه بتوانم بهتر مذاکره کنم سراغ یکی از همکارانم رفتم و از او خواستم تا با هم سراغ رئیس شعبه برویم. حدود ساعت 9 و نیم شب به خانهاش رفتیم. من وارد خانه شدم و دوستم مقابل در منتظر ماند. پس ازکمی گفتوگو، او باز هم از من خواست فردا سراغش بروم که گفتم: «میترسم مثل دفعه قبل فرار کنی». او هم عصبانی شد که جروبحثمان باال گرفت.همان موقع با کمک دوستم دست و پایش را بستم و چسبی روی دهانش زدم و روی کاناپه گذاشتم. برای اینکه اثر انگشتم نماند دستکش دست کردم و همه جا را پاک کردم و رفتم. اما نمیدانستم که او خفه شده است.»متهم دیگر پرونده اما از قتل ابراز بیاطالعی کرد و در حالی که «ایرج» نیز بر بیگناهی او تأکید داشت، گفت: «من هیچ کاری نکردهام و فقط ایرج را همراهی کردم.»
ترس از بیپولی بدبختم کرد
«ایرج» که پس از چند ماه حبس نادم و پشیمان شده، بهخبرنگار حوادث «ایران» گفت: «همه بدبختی هایم از ترس بیپولی بود. من آن 400 میلیون تومان را با زحمت به دست آورده بودم و نمیتوانستم براحتی از آن بگذرم. اما االن که در زندان هستم، هر لحظه به صحنههای درگیری فکر میکنم احساس میکنم حتی بیشتر از این پول هم ارزش گرفتن جان آدمها را ندارد. من با این اشتباه خودم، خانوادهام و دوستم را به روزگار سیاه نشاندم و خودم را مستحق مرگ میدانم. وقتی نمیتوانم خودم را ببخشم چطور باید توقع داشته باشم خانواده مقتول از من بگذرند. میدانم عاقبتم چوبه دار است. به همین خاطرحاال بیشتر از قبل به مرگ فکر میکنم. اما باورکنید دوستم بیگناه است. او در این ماجرا دخالتی نداشت و به اصرار من به خانه رئیس شعبه آمد. من جرم و مجازاتم را میپذیرم و تنها نگرانیام بیپناهی خانوادهام است. کاش هیچ وقت سراغ پولم نمیرفتم و هرگز رئیس شعبه را ندیده بودم. امیدوارم زودتر مرا اعدام کنند تا از کابوسهای شبانه که یک لحظه هم رهایم نمیکند خالص شوم. من سالها برای زندگیام زحمت کشیدم. دلم برای در کنار خانواده بودن حسابی تنگ شده است. من، همه خانوادهام را بدبخت کردم وحاال هم بشدت پشیمانم.اما افسوس که پشیمانیام سودی ندارد. با این حال امیدوارم خدا، خانواده مقتول و خانوادهام مرا ببخشند.»