مرگ مفرد است

آلیــس مونــرو داســتان کوتاهــی دارد بــه اســم «دورنمــای کاســلراک» کــه داســتان آدمهــای یک کشــتی اســت که دارند از اســکاتلند بــه امریکا مهاجــرت میکننــد. مونــرو در بیــش از ۰٩درصــد داســتان یکبهیــک آدمهــای ایــن کشــتی را به تو میشناســاند و خــوب که حــس تو با تکتــک آنها درگیــر شــد، در یکــیدو صفحــه پایانــی داســتان، بهســرعت از سرنوشــت و مرگ هرکــدام میگوید. برخاف ژورنالیسم که شنیدن خبر مرگ افراد را در حوادث از فرط تکرار هــرروزه در گــوش و ذهن ما عادی جلوه میدهد، آنچه از داســتان مونرو از پس ســالها در ذهنم حک شــده این است که مرگ قابل جمع بستن نیســت اگرچــه چند مــرگ همزمان و در پی یک حادثــه رخ بدهد. مرگ مفرد است، چون هر آدمی مفرد است. هر آدمی داستان خودش را دارد و مرگ خودش را.

کافی اســت سرک بکشید مثاً توی صفحات مجازی همین آدمهایی کــه دیــروز در آن پــرواز نافرجام به یاســوج از ســد بلند دنا عبــور نکردند، از راهبنــد مــرگ. هرکــدام از آن مســافرها داســتان خــودش را داشــت؛ یکپزشــک با همســر و دو فرزندش، یک نویســنده کتابهای انگیزشی، یــک زن خانــهدار که عاشــق گلدانهــای خانــهاش بوده، پســر جوانی که بهزادگاهش برمیگشته تا دیداری تازه کند ...و و حتی خلبانی که پیش از این جانهای زیادی را نجات داده.

هرکــدام از آن 65 انســان داســتان خودشــان را داشــتهاند؛ داســتانی منحصربهفرد از یک زندگی منحصربهفرد و اندوه مرگ هر انســان را آن کســی درک میکند که داســتان زندگی او را میدانســته. ما ژورنالیستها عدد را ســنجه خبر مرگ کردهایم، هرچه عدد بزرگتر، خبر مهمتر. اما این تمام ماجرا نیست...