آتشی که نمیرد

«حساســیتزدایی نظاممنــد» یکــی از روشهــای درمانــی شــناخته شــده برای بیماریهای زیرمجموعه تــرس و گاهی وســواس اســت. اســاس این شــیوه همــان گونه کــه از نامش پیداست، مواجهه پلکانی بیمار با فوبیایی است که آنان را به مرز اســتیصال و گاهی فلج شدن میبرد. اما در نهایت بیمار در خالل رویارویی کنترل شده و از ضعیف به قوی با عامل هراس و اضطرابش، به آن موضوعبیحسوبیتفاوتمیشودودیگربرایفرارازفشارآنفوبیاوتکراررفتارهای وسواسی و ناکارآمد، احساس فشار ذهنی و روانی نمیکند. این شیوه، تنها در اتاقهای روان درمانی کاربرد ندارد؛ چالشی چون «نهنگ آبی» که چند ماه پیش خبرساز شده بود، بر اســاس همین الگو طراحی شــده است و با «حساسیتزدایی نظاممند» افکار و رفتار کاربر را در حیطه اختیار خود گرفته و آن را هدایت میکند. رویدادی که نشــان میدهد ذهن در خالل مواجهه مکرر با یک موضوع، حساسیت خود را به آن از دست میدهــد. دیــروز دخترانی که سالهاســت با عنوان «دختران شــین آبادی» شــناخته میشوند، میهمان مؤسسه «ایران» بودند؛ دیداری بود هم تلخ و هم شیرین. کودکانی که 5 سال پیش در کالس درسشان طعمه حریق بخاری نفتی شدند، حاال دخترانی هســتند در آســتانه بلوغ؛ با دغدغههایی که همه دختران در این سن و سال دارند؛ اما وسواس گونهتر. سوختگی هم مانع نشده که زیبایی پس چهرهشان به چشم نیاید و آرایش کمرنگ برخیشــان گواه از آشــتی با «آینه»هایی اســت که 5 سال پیش از در و دیوار خانههای روستای شینآباد جمع شدند. پیش از حضور آنان، عدهای کم شمار شرمســارانه این ســؤال را مطرح میکردند که آیا یارای نگریســتن بــه آن صورتهای دردناک و زخمی را خواهند داشت؟ و چگونه دخترانی در آستانه بلوغ، صورت و بدنی راتحملمیکنندکهدیگریحتیتوا ِننگاهکردنشراندارد؟سوختگی،فقطیکروی ماجراســت؛ روی عیان و عریانش؛ آنچه بیش از صورت و دســتها سوخته، رؤیاهای دخترانه و کوچکی است که شبانه روز در آتش میسوزد. دخترها اما هم از آتش عبور کردهاند هم از نگاههایی از سر دلسوزی، ترحم و ترس. برخی امیدوار و برخی ناامیدانه، آرزوهایی برای آینده دارند. آرزوهایی که نیازمند مردم و مسئوالنی است که این همه زخم و درد و امید را به یک واژه مستعمل «دختران شینآبادی» و سوختگی منحصر نکنند.واژهایکهماههاستحساسیتخودرابهآنازدستدادهایم.گاهیبایدترسید.