شاعر نسل طالیی

فــرخ تمیمــی را بایــد یکــی از چهرههای شــاخص ادبیــات در دورانــی دانســت کــه از آن بهعنــوان نســل طالیــی دهــه 30 و04 یــاد میکننــد. ادبیاتی که علیالخصوص بذر شــعر مدرن فارســی را آنچنان در زمین کاشــت که تا پیش از آن یا با رد روبهرو بود یا با مقاومت کهنه اندیشــان و ســنتی نویســانی که گمان میکردند شــعر همواره باید بر پاشنهای بچرخد که از آن بوی نمور کهنگی استشمام شود. تمیمی مثل بسیاری دیگر از شاعران جوان آن عصر که میخواســتند طرحی نو بریزند، کار جدی خود را در دهه ســی با پیروی از شاعران هم دوره خود مثل فریدون توللی و نادر نادرپور با سرودن چهارپاره آغــاز کرد. چهارپــاره در آن دهه مفصلی بود برایگذار از ادبیاتی ســنتمدار که به تن و بدن شــاعران چســبیده بــود. قالبی بود برای تمریــن و عبور. مثالً نــگاه کنیــد بــه چهارپارههای فروغ و بســیاری دیگر کــه انگار قالبــی بود برای تخلیه ســنت شــعری شــاعر و پس از آن تخلیه، وانمودها و نمودهای زبانی تجلی میکرد تا شــعر شــاعران بیشــتر بهواقعیت زمان و زمانه شــاعرانه آن عصر شــبیه شــود. فرخ تمیمی اما پــس از دورهای کوتاه ایــن محاکات را کنار گذاشت و به زبان خود در شعر رسید. شعرهای او ساده و طنز آلود و کوتاه بود و عالقه بســیار به بازسازی تصاویر شهری در شعر داشت. این شهرینویسی نــگاه و زاویــهای تازه بود و شــاید تنها در چند شــاعر معدود مثــل فروغ روی نشــان داد. با این حال، شــاعر اهل نیشابور با اشــارههای موجز در اشعارش، وقایــع و حــوادث آن روزگار را متأثــر از واقعیــت عینــی جامعــه بیــان کــرد. شاعری تصویرساز و ترکیب ساز که همه اینها را میتوان بهعالقه تمیمی به موضوعات اجتماعی و البته عاشــقانه گره زد و او را شــاعری دانست موفق و ماندگار در تاریخ ادبیات و شعر معاصر فارسی.

فرخ تمیمی ۱۱ اسفند در نیشابور به دنیا آمد و پدرش «میرزا محمد خان طالقانی» از مردم طالقان و از اقوام «دکتر حشمت»، همرزم «میرزا کوچک خــان جنگلــی» بــود. زندگــی تمیمــی در نوجوانی، سرشــار از نداشــتن بود و نتوانستن؛ و شاید همینها او را جسور بار آورد تا بعدها با توانایی قلمش، در صف نســل دوم شاعران نیمایی قرار بگیرد و با زبان متشخص شاعرانهاش جزو معدود مدرنیستهای تأثیرگذار بر شعر معاصرفارسی محسوب شود. تمیمی ســالهای ســال بعــد، آنهم زمانــی که تــازه داشــت کتابهایش به فروش خوبی میرسید در 3۲ اسفندماه ۱83۱ بهدلیل ایست قلبی در تهران دســتش از دنیا و قلمش از نوشــتن کوتاه شــد و در قطعه هنرمندان بهشــت زهرا برای همیشه آرام گرفت.