رسوخ بر جان و روح بیننده

گاهــی اوقــات دیــدن یــک فیلم خــوب آنقــدر جذاب و دلنشــین اســت کــه خوانــدن یــک رمــان خــوب. صحنهها و وقایع یک رمان را باید مجســم کنی، حال آنکــه فیلــم مجســم اســت و آشــکار و تأثیــرش آنی. فیلمهایــی مانند «پاپیون» محصول ۲79۱ ســینمای امریکا به کارگردانی «فرانکلین شــافنر» از آن دســت فیلمهاست؛ فیلمی براساس رمانی واقعی از «آنری شــاریر» که تماشاگر را با بازی زیبای استیو مک کویین به محبســی میبرد که امیدش روزنه قفلی میشــود بــرای رهایی از دیوارهای قطــور و نازیبــا؛ بــرای رهایی و رســیدن به آبی آســمان و آبی دریا. اســتیو مک کویین در نقش پاپیون (به زبان فرانســه پروانه)؛ به سبب خالکوبی یک پروانه روی بازو در زندان شهره میشود.

پاپیــون بــه اتهــام قتل دســتگیر و محاکمــه میشــود و نیز داســتین هافمن در نقــش «دگا» بــه اتهام جعل اوراق قرضه ملی فرانســه دســتگیر و محاکمه میشود که هر دو محکومیتشان را در یک زندان سپری میکنند. بازی و نقش بینظیرشــان تماشــاگر را مات و مبهوت میکند؛ دیالوگها در وجودش رخنه میکنــد، گویــی خود برای رهایــی به هر در و دیــواری چنگ میزند. گرســنگی، رنج، خفت زندان ...و امید را در دلات میدواند. این همان پارادوکس یا جمع اضداد اســت. یک فیلــم خوب همچون «پاپیون» باوجود گذشــت 46 ســال از زمــان اکران اولیه آنقدر در جانات آشــیانه میکند که با یک بار تماشــا اشــباع نمیشــوی؛ تالش، اســتقامت و پایداری بــرای رهایی بیآنکــه بدانی میمانی و رســتگار می شــوی. موســیقی اعجازانگیز متن فیلم از «جری گلد اســمیت» تا اعماق وجودت رســوخ میکنــد؛ با آرامش در میان انبوهی از رنج، ســختی و درد و اسارت تو را به دور دستها میبرد؛ برای رهایی از نکبت زندان. تماشای فیلمی که براساس یک رمان واقعی ساخته شود تو را وا میدارد که کتاب را هم بخوانی، نه یک بار که چندبار ؛ تأثیر شگرف یک فیلم خوب را نباید انکار کرد.