هنرمندان منتقد معطل تلویزیون نمیمانند
«پرویــز و پونــه» شــخصیتهای کارتونــی محبوبــی هســتند کــه از طریق شــبکههای اجتماعی به مخاطبها معرفی و خیلــی زود محبــوب میلیونهــا ایرانــی شــدند. ســروش رضایــی، نویســنده و کارگــردان مجموعــه انیمیشنهای «سوریلند» به جای آنکه تلویزیون را -بهعنوان رســانهای فراگیر- برای عرضه کارهایش انتخــاب کنــد، آثــارش را در اینترنت عرضــه کرد تا آزادی و خاقیتش برای طرح نقد، محدود به شعاع دید مدیــران تلویزیون نمانــد. او در واقع با انتخاب شبکههای اجتماعی برای عرضه آثارش خطر کرد، چراکه در آغاز معلوم نبود انیمیشینهایش آنطور که باید دیده میشــوند یا خیر؟! وقتی ده سال پیش کارش را شــروع کــرد، گمــان نمیبــرد کارهایــش با ایــن حجم از اســتقبال روبهرو شــود. یک دهه پیش ســالهای اوج وباگنویســی و اســتفاده از شــبکه اجتماعــی فیسبوک میــان کاربرهــای ایرانی بود و از ایــن طریق امکانهایی برای عرضه آثار تصویری از مســیری غیــر تلویزیــون فراهــم شــد، امــا آن دو تکنولوژیهای رســانهای بیشتــر متنًمحور بودند، برخاف اینستاگرام و تلگرام که عمدتا تصویرمحور هستند. در آغاز او تنها سازنده انیمیشن با مضمون نقــد اجتماعــی بــود، بعدهــا کســانی دیگــر هــم به تولیــد محتــوا در این زمینــه پرداختند و آثارشــان را در شــبکههای اجتماعــی عرضــه کردنــد. ســروش رضایــی اینترنــت و آزادی عملاش را بــر همکاری با تلویزیون ترجیــح داد، او در اینباره به خبرگزاری ایلنا گفت: «یکبار از طرف صداوسیما برای برنامه گزارش ورزشــی پیشنهادهایی شد و من نیز چند اثر ســاختم و یک اپیزود نیز پخش شــد اما برای پخش کارهــای بعدی خیلی بیش از حــد محتاطانه عمل کردنــد که در نهایت من هــم دیگر همکاری نکردم و به همین بازار اینترنتی قناعت کردم.» با گسترش شــبکههای اجتماعــی و تکنولوژیهــای رســانهای خیلــی وقــت اســت ایدههــای خــاق در حوزههای مختلف هنر و ادبیات معطل مجاری رســمی برای عرضــه آثارشــان نمیمانند و آثارشــان را تولید و در شــبکههای اجتماعی عرضه و بــه قضاوت عمومی میگذارند. روایتهــای «پرویز و پونه»، چالشهای اجتماعی و فرهنگی جامعه ایرانی را پیش میکشد و کاری به سیاســت و تصمیمگیریهای خرد و کان سیاســی نــدارد و بــه طــور مســتقیم بــه نقــد قدرت نمیپردازد. این انیمیشــنها مســیری اســت که راه خلق آثــار نقادانه در عرصههــای اجتماعی را برای این هنرمند جوان باز نگه میدارند. سروش رضایی در اینبــاره میگویــد: «اگر کار سیاســی بســازم وارد یک دســتهبندی میشــوم که عاقهای به آن ندارم؛ البتــه مســائلی همچــون تلویزیــون و فیلترینــگ را نقد کــردهام امــا وارد جریانات سیاســی نشــدهام». شــبکههای اجتماعــی و هنرمنــدان فعــال در ایــن شــبکهها خــط قرمزهــا در نقد اجتماعــی و فرهنگ عمومــی را گســترش دادنــد و این مزیت ویــژه نگاه انتقادی اســت که برای طــرح دیدگاههایش منتظر امکانــات آنچنانــی نمیمانــد و از محدودیتهای فنــی، فرصتهایــی بــرای خلق و پــی گرفتــن نگاه انتقادی میسازد.