طعمجدید مثنوی

دوسال از مرگ احمد عزیزی شاعر معاصر گذشت ســالم زندگــی کــرد و همواره کوشــید حســاب خــود را ازخیــل کیســهاندوزان و صلهبگیــران جدا کند. شــاعر بود و خواست که شاعر بماند و سماجت کرد آنچه را بهعنوان آبرو زیر قبای کلمــات بــه دســت آورده بــود، تــا پایــان عمر حفــظ کند. اجازه نداد رنــگ و بوی جهانی که صدای ســکرآور سکههایش میتواند هوش از سر هر شــنوندهای ببرد، در گوشــش بنشنید و عطــر و بوی مثنویهای نــو و تازهاش را از بین ببــرد؛ همین هــم بود که بهجــای گوش دادن به ایــن صداهای طالیی، باز گــوش خواباند و همــان صداهای قدیمی را شــنید؛ صدای رود و روســتا را کــه در مثنویهــای پر خون، ســاده امــا بــا صالبتش به گــوش میرســید. حرف از «احمــد عزیــزی» شــاعر معاصر اســت که به شــاعری آیینی شهره اســت و همین عنوان او را در جرگهای خاص جای میدهد که -البتهشــاید تمام احمــد عزیزی و تأثیرش بر شــعر دهه شصت را به تمامی بازگو نکند. عزیزی در مثنوی سرایی دستی پربار داشت و در دورانی که ادبیات ما به ادبیــات متعهد و غیرمتعهد تقسیم میشد او با «کفشهای مکاشفه»اش توانســت راهــی تــازه پیــش پــای قالبــی مثل مثنوی بــاز کند که گمان میرفــت حیاتشًبه آخر رســیده اســت. او مثنویهایش را غالبا با وصــف طبیعــت آغاز میکنــد و بــا تمهیدات گوناگون و با توسل به مناسبات و ترکیبات نو و تجنیسات ســنتی، رفتهرفته به موضوع اصلی گریــز میزند. عزیــزی در ســاختن ترکیبات نو به شیوه شــعرای سبک هندی مهارتی خاص داشــت و این مهارت را البته به زبانی امروزی و همه فهم گره میزد تا شــعر فقط برای یک قشــر فرهیختــه و خاص نباشــد. اهــل ادبیات هنوز ترکیبهایــی مانند جبرئیــل آباد الهام، آب بازیهــای فطــرت، تابســتان عزلــت، تب خیس تکلم، درختان پا به ماه و کولیان شبنم فــروش او را بــه خاطــر میآورند و شــعرهایی کــه بــا طعمی از روســتا آغاز میشــد و به راز و نیازهایــی عرفانــی در جهان امروز میرســید. احمد عزیزی را شــاید بتوان ســهراب سپهری در مثنــوی دانســت بــا همان رگههای شــرقی عرفــان. احمد عزیزی 9 ســال بر اثر اختالالت کلیوی در حالت اغما به ســر برد و پس از ســه سال با تالش پزشــکان شرایط جسمیاش به حدی رســید که نســبت به شــادیها و غمها، تنهــا بــا اشــک و لبخند پاســخ مــیداد. گرچه میتوانســت ســخنان اطرافیــان را بشــنود اما عکسالعملــش صرفاً محدود بود به قبض و بســط چهره اش. رهبر معظم انقالب نیز 8۲ مهرماه ،1390 طی سفرشــان به کرمانشــاه به مالقــات احمد عزیزی رفتند و بر ســر بالینش حاضر شدند. احمد عزیزی سرانجام پس از 9 ســال، بعدازظهر دوشنبه ۶1 اسفندماه 139۵ در 8۵ سالگی درگذشت.