رسانهها در چرخه محاسبات قدرتمداران

نیویورک ابزرور وقتی در ســال 1987 کار خود را شــروع کرد، مثل همه رســانههای شکست خورده، حاصل خیالبافیهای یک مرد ثروتمند و هفتهنامهای مالیم بود که در ساحل شرقی علیا، محله ثروتمندترینهای نیویورک منتشر میشد. افتخار آن این بود که این محله را مثل یک شهر کوچک در نظر میگرفت. اما هیچکس به آن توجه نکرد. حامی افسرده آن، آرتور کارتر، که از نخستین نسل افرادی بود که از تثبیت بازار بورس وال استریت پولدار شدند، به گریدون کارتر (فقط تشابه اسمی) که تازه مجله «اســپای» را راه انداخته بود، معرفی شــد. این مجله که در نیویورک چاپ میشد، تقلیدی از مجله طنز بریتانیایی «پرایوت آی» بود. «اسپای» بخشی از یک ســری نشــریات است که در دهه 1980 چاپ شدند – منهتن اینک که همان ونیتی فر بود که دوباره چاپ میشد و نیویورک – و به طبقه ثروتمند جدید و آنچه لحظه دگرگونی در نیویورک به نظر میرسید، میپرداختند. ترامپ هم سمبل این عصر جدید افراط و شــهرت و جشــن گرفتن آن چیزها از طرف رسانهها بود و هم موضوع اصلی آن محســوب میشد. گریدون کارتر در سال 1991 سردبیر نیویورک ابــزرور شــد و نــه تنها دوبــاره توجه ایــن هفتهنامــه را روی فرهنــگ پولهای کالن متمرکز کرد بلکه اساساً آن را به کتاب راهنمایی جهت ارائه راهکارهای میانبر برای رســانههایی که درباره فرهنگ رســانه مینوشتند و برای اعضای فرهنگ پولهای کالن که میخواســتند در رســانهها حضور داشــته باشــند تبدیل کرد. ممکن است هیچگاه نشریهای به خودآگاهی و خود ارجاعی نیویورک ابزرور به وجود نیاید. همانطور که دونالد ترامپ در کنار بسیاری دیگر از این خانواده تازه به دوران رسیده درصدد بود در رســانهها حضور داشــته باشــد – نیویورک پســت متعلق به مرداک رکورددارحمایت از چاپلوســیهای این اشــراف جدید بود که تشــنه شهرت بودند – مجله نیویورک ابزرور روند حضور او در رســانهها را تحت پوشــش قرار داد. داســتان ترامپ داستان این بود که او چگونه سعی کرد از خود یک داستان بسازد. او بیشرم و عشــوهگر بود و به دیگران درس میداد: اگر بتوانید خطر تحقیر را بپذیرید ممکن است دنیا مال شما شود. ترامپ به الزم و ملزوم عینی برای افزایش تمایل به شهرت و بدنامی تبدیل شــد. ترامپ به این اعتقاد رســید که همه چیز را در مورد رســانهها میداند – چه کســانی را الزم اســت بشناســید، چه بهانهای باید داشــته باشــید، چه اطالعاتی را میتوانید بهشــکل ســودآور رد و بدل کنید، چه دروغهایی ممکن است بگویید، چه دروغهایی رسانهها انتظار دارند شما بگویید. و رسانهها هم معتقد بودند همــه چیــز را در مورد ترامپ میدانند – خودبینیهای او، خیاالت او و دروغهایش و اینکه او تا چه میزان حاضر است برای جلب توجه بیشتر رسانهها در برابر آنها خم شود. گریدون کارتر خیلی زود نیویورک ابزرور را جا پای خود به جای ونیتی فر کرد و از آن استفاده کرد – او معتقد بود در این مجله او بیشتر از ترامپ به سطوح باالتر افراد مشهور دسترسی خواهد داشت. پیتر کاپالن، سردبیری با حس بیشتری از خستگی و کنایهپردازی ُپست مدرن، در سال 1994 در ابزرور دنباله روی کارتر شد.