چرابرایگرانترشدندالرصفمیکشیم

ســالهای وحشت جنگ و حمله هوایی عراق بود و وســط حیاط مدرسه ما یک پناهگاه ســاخته بودند. آژیــر قرمــز کــه بــه صــدا درمیآمــد، 400-500 نفر دانشآمــوز دوره راهنمایی، وحشــتزده به ســمت دو در ورودی پناهــگاه حملــه میبردیم. پناهگاهی تاریک که کودکانه تصور میکردیم اگر بمب بر ســر آن بریــزد در امــان خواهیــم بود؛ چه تصــور خامی. بمبی اگر به آن پناهگاه میخورد، گور دستهجمعی ما میشد. بمب هیچ وقت به مدرسه ما نخورد و هیچ دانشآموزی با بمب آسیب ندیــد، اما هر بــار که صدای آژیر قرمــز به صدا درمی آمد، شــلوغی و حمله به در پناهگاه، چند آســیبدیده و دســت و پا شکســته به جا می گذاشت. ما از تــرس بمب، بــا صدای آژیر قرمز همدیگر را زیر دســت و پا له میکردیم؛ برای رسیدن به گوری دستهجمعی که توهم جانپناه بود.

ازدحام این روزها برای خرید ارز جلوی صرافیها هم چیزی شبیه حمله ما به پناهگاه مدرســه ماست. همه کاســتیها و ناتوانیها درست، اما ما چرا کم و زیاد پولمان را به دست گرفتهایم و جلوی صرافیها صف کشیدهایم؟ ما چرا باید با دامن زدن به یک «وحشــت عمومی» خودمان را زیر دســت و پا له کنیم؟

ترامپ آژیر میکشد، کشورهایی در منطقه هم صدای این آژیر را تقویت میکننــد، و شــاید کســانی هــم در داخــل عمــداً یا از ســر نادانی بر وحشــت آژیرهــا میافزاینــد. آیا این ما هســتیم که از ترس آژیر خود را برای رســاندن بــه پناهگاهی که جز ابهام و تاریکی در آن نیســت، زیر دســت و پای یکدیگر له خواهیم کرد؟

میترســیم ارزش پول ملی ســقوط کند و داراییهای ما کاهش یابد؟ هر قدر بیشتر جلوی صرافیها صف بکشیم، قیمت باالتر میرود و این سقوط بیشــتر میشــود، بدون آنکــه چیزی گیر اکثریــت بیاید. میترســیم بمبی در اقتصاد منفجر شــود و مــا بیرون از پناهگاه، زیان کنیم؟ صف کشــیدن برای خریــد دالر، میتوانــد پیش از آنکه بمبی از راه برســد، ما را زیر دســت و پای خودمان له کند. میترســیم گروههایــی با داراییهای کان از خرید و فروش در بــازار ارز ســودهای کان ببرنــد و خردهپولهــای دســت ما هیچ شــود و از ایــن نمد کاهی برای ما ســاخته نشــود؟ صف کشــیدن ما بــرای خرید دالر، سود صاحبان داراییهای بزرگ را بیشتر میکند. هر یک تومان که با حضور وحشتآلود ما جلوی صرافیها بر قیمت دالر افزوده میشود، سرمایههای مشــروع و نامشــروع صاحبان حاضر در بازار ارز را بیــش از آنچه تصور کنید افزایش میدهد.

بیایید از ترس آژیر، یکدیگر را در رســیدن به توهمی از پناهگاه له نکنیم. آرام بگیریــم و کنــار بکشــیم، بگــذار ببینیــم آنهــا کــه تنهــا در میــان میدان میمانند، کیســتند. آنها که نانشــان در همراهی ما با شــلوغی میانه میدان است. آژیرها را همه به صدا درمیآورند، عکسهایی از بیارزش شدن پول فان کشــورها پخش میکنند و همه برای آن اســت که من و شــما بترسیم و خرده پولهایمان را به میدان بیاوریم، وحشت بیافرینیم و در میانه تاریکی یکدیگر را زیر دست و پا له کنیم.

نترســیم و فعــاً آرام بگیریــم. اوضــاع که آرام شــد، از دولتمــردان ارائه گزارشــی شــفاف و دقیق، با صراحت و بیپردهپوشــی، فارغ از شــعار و پر از شــعور و صادقانــه با مــردم طلب کنیم. بپرســیم ایــن چه حکایتی اســت؟ ایــن چه مصیبتی اســت کــه آرامش نداریم. چرا کســی پاســخ نمیدهد چه خبر اســت. آشــکار شــدن همــه کاســتیها را مطالبه کنیــم و مو را از ماســت بکشیم؛ اما فعاً نترسیم و به این معرکه دامن نزنیم. مطالبه پاسخگویی را فراموش نکنیم، اما در فضای ناآرام و پرتنش، کسی پاسخ نمیدهد. بیایید برای ایران، بر تنشهای این فضا نیفزاییم. پناهگاهی در کار نیست، ما فقط خود را زیر دست و پا له میکنیم.