خالقیت از مسیر بازگشت به اصالت
اســـتاد محمد ابراهیم جعفـــری از جنس عشـــق بود، از جنس خاکی گرم و حاصلخیز، شـــور و شـــوق او در زندگـــی جـــاری و مانـــا بودنش از آن زخمههای زیســـتهای که لحظه لحظـــه آن را تجربـــه کرده بود؛ شـــعرهایش، خوانش هایـــش، آثار نقاشـــیاش بودنی فرا زمانـــی را بـــه نســـل امـــروز و فرداهـــا منتقل میکند.
ریشـــههای او اصیل بود با نگاهی ساده گرا و یکـــی از راههـــای خالقیـــت را بازگشـــت به اصالت میدانست...
عاشـــق این آب و خاک بـــود و بوی کاهگل را چه خـــوب در خاطر مینشاند؛ به همان سادگی، به همان صمیمیت.
یادم است سال ۴۷۳۱ نگاه حساسش مرا در برابر تابلوی نقاشیام بـــه تعمق واداشـــت؛ امضای اثرم که در آن زمـــان هنرجو بودم کمی ابعادش بزرگ و آن را نشانم داد و گفت:
امضای اثر بخشی از نقاشی است و بهتر است که وقتی مینگری با مژگانت تمام اثر را به آرامی لمس کنی تا ریتم و توازن برقرار گردد ....
پس از آن آموختم شـــیوه عاشـــقی کردن و ره به ســـوی مقصدی نهادن که «رفتن» و در جا نزدن غایت آن است...
یادش برای همیشه ماندگار