بدترین کابوس

در ســال 2009 کاپــالن روزنامه نیویــورک ابزرور را ترک کرد و کوشــنر – با ارتــکاب اشــتباهی که بســیاری از مــردان ثروتمند که مایملک رســانهای پــرزرق و بــرق و پــوچ را خریــداری میکننــد، مرتکب میشــوند – ســعی کــرد از طریــق کاهــش هزینههــا ســودی کســب کنــد. بســرعت، دنیــای رســانه کوشــنر را مــردی تصویــر کــرد کــه نه تنهــا روزنامــه کاپــالن را از او گرفتــه بــود بلکــه بیرحمانــه و بــا بیلیاقتــی این روزنامــه را نابــود کرده بــود و بدتــر از آن، کاپــالن در ســال 2013 در ســن پنجــاه و نــه ســالگی بر اثر ســرطان درگذشــت. بنابراین در عمل گفته میشد کوشــنر او را کشته است. رســانهها شــخصی هســتند. یکســری گروه خونی انــد. رســانهها در ذهن اغلــب جمعی خــود تصمیم میگیرند چه کســی باید صعــود کند و چه کســی ســقوط، چه کســی باید زنده بماند و چه کســی باید بمیــرد. اگر به قــدر کافــی به مدت طوالنی در چشــم رســانهها باقی بمانید، سرنوشــت شــما مثل سرنوشــت یک دیکتاتور در جمهوری موز سرنوشتی نامهربان خواهــد بــود – قانونــی کــه هیــالری کلینتــون نتوانســت آن را دور بزنــد. رسانهها حرف آخر را میزنند. ترامــپ وعصای دســتش، کوشــنر، مدتها قبــل از شــرکت در انتخابات ریاســت جمهوری نه فقط به خاطر رسوایی و بدنامی بلکه برای شکنجه دادن تدریجیشان مورد تمسخر، تحقیر و متلک گوییهای سرگرمکننده قرار گرفتند و مورد توجه بودند. این افراد واقعاً کســی نیســتند. زبالههای رسانهای هستند. پناه بر خدا! ترامپ در حرکتی هوشــمندانه شــهرت خود در رسانهها را برداشت و آن را از نیویورک ریاکار به هالیوود بیغرضتر منتقل کرد و به ســتاره برنامه زنــده خــود، د اَپرنتایس، تبدیل شــد و تئــوریای را پذیرا شــد که در طول مبارزات انتخاباتی برایش مفید بود: در سرتاســر کشــور از شــرق تا غرب هیــچ دارایــیای بزرگتر از شــهرت نیســت. مشــهور بودن یعنــی محبوب بودن – یا حداقل مورد تملق قرار گرفتن. ایــن نکتــه باورنکردنــی و غیــر قابــل درک کــه خانــواده ترامــپ باوجــود بیمهــری رســانهها، بــا وجود همــه چیزهایی که رســانهها در مــورد آنها میدانند و میفهمند و گفتهاند، موفق شــد به سطحی که نه تنها نهایت اهمیت بلکه حتی جاودانگی است ارتقا یابد بدترین کابوس و بیمعنی اســت. در این شرایط اعصاب خرد کن، ترامپ و دامادش متحد بودند و همیشه خبر داشتند و با وجود این درک نمیکردند که چرا باید مضحکه رســانهها باشــند و اکنون نیز مورد خشــم گیجکننده رســانهها قرارداشــته باشند.