حمله به امید مردم
جامعه ایران در چند روز گذشــته شــاهد نوسانات ارزی بــود و کارشناســان اقتصــادی هــر کــدام از منظــری بــه تحلیل و بررســی آن پرداختند و به فراخور دیدگاه خود پیشــنهادهایی نیــز بــرای آن ارائــه کردنــد. در این میان هم برخی از دســتهای پنهانی ســخن گفتند که منافع حزبی و جناحی خود را در اولویت قرار دادند و بیتوجه بــه منافع ملــی فرصت را برای ضربــه زدن به دولت مغتنم دانســتند. اینکه چنین پشت پردهای واقعیت داشته یا زاییده ذهنهای متوهم است، موضوع این یادداشت نیست.
آنچه در این مجال قابل تأمل اســت، یــک وظیفه عمومی برای مواجهه با چنین بحرانهایی است. انتقاد از مسببان این وضعیت و تأکید بر پاسخگویی دولتمردان مطالبه ناحقی نیست اما دمیدن بر طبل ناامیدی به بهانه انتقاد، بــدون تردیــد نه تنهــا دردی را دوا نمیکند بلکه به جــو بیاعتمادی و پیچیده شدن مسأله هم دامن میزند.
در همیــن چنــد روز گذشــته،بودند رســانههایی کــه در اعــالم مواضــع آنها نشــانههایی از خوشــحالی از وضعیــت بــه وجــود آمده دیــده میشــد. آنها از شــرایط پیش آمده مجالی ساختند برای تســویه حسابهای سیاسی با دولت و برجســته ســاختن این ادعا که دولت در انجام وظایف خود ناکارآمد اســت. دولتی که هنوز یکســال هم از عمر آن و انتخاب از ســوی ملت نگذشــته است. دولتی که عالوه بر مسائل داخلی، در حوزه سیاست خارجی هم با پروندههای مهمــی روبه روســت. جدیدتریــن این قبیــل موضوعات هم بحرانیتر شــدن شرایط سوریه و اتهام زنیهای مکرر امریکاییها، سعودیها و صهیونیستها علیه ایران است که تمرکز و درایت ویژهای از سوی مسئوالن کشور را میطلبد. حــال در چنیــن شــرایطی - که البته وجود برخی مشــکالت هم انکار ناشــدنی اســت- آنهــا که مدام اصطالحــا « دل مردم را به نام حمایــت از ملت خالی میکننــد» معلوم نیســت چه منفعتی را دنبال میکننــد. تجربه اعتراضهای دی ماه ســال گذشــته گویا برای برخی جریانهای سیاســی عبرت نشده است کــه همچنان بر نارضایتی تراشــیها اصــرار دارند. اعتماد بــه حاکمیت و امید بــه آینــده اگر مخدوش شــد، تبعــات آن گریبانگیر یک گروه و جریان سیاســی نخواهد بود.