هواخواه هم بودن

منطقـــه قیطریه و خیابـــان احمدی جایی کـــه امروز خانه - مـــوزه عزتاهلل انتظامی قرار دارد، در دهه 40 و 50 محل قرارهای دوســـتانه چهرههای تئاتر بـــود. خانه پدری رو به روی خانه آقای علی نصیریان قرار داشـــت. تمرینها اگرچه در اداره تئاتر انجام میشد اما بساط این مراوده دوستانه که در فضای کاری و البته فرهنگی شـــکل گرفته بود به خانه هم کشـــیده میشد. به خاطر همجواری و همســـایگی با آقای نصیریـــان خانه ما پاتـــوق گروههای تئاتری بود که آن روزها در تاالر 25 شـــهریور یا تماشـــاخانه ســـنگلج امروز با هم کار میکردند. من با بچهها همبازی بودم و بزرگترها مشغول نمایشنامهخوانی و گپ و گفت دوستانه بودند. برای من موهبتی بود که کودکیام در مصاحبت و همنشـــینی با بزرگان هنر این مملکت شکل گرفت بخصوص غالمحسین ساعدی که به تمام سؤاالت با دقت گوش میکرد و با حوصله جواب میداد. با محمد علی کشـــاورز هم در همین جمع خانوادگی و دوســـتانه آشنا شدم و از او آموختـــم. رفاقت و فضـــای صمیمانهای که بین آنها ایجاد شـــده بود برایـــم جالب بود که چطور این جمع تئاتری ایـــن چنین هوای هم را دارند و به معنای تام و تمام رفیق هم هســـتند. تجربه چنیـــن فضایی در تصور من محال اســـت؛ اینکه یک گروه با هم برای ارتش، تئاتـــر اجرا کنند، یک ماه در ســـفر با هم باشـــند و در غیر سفر هم هوای هم را داشـــته باشند. با گذر زمان اگرچه فاصله خانهها بیشـــتر شـــد و فضای ســـینما و تئاتر هم تغییر کرد اما در تمام این ســـالها محمدعلی کشـــاورز تالش کرد همچنان این دوســـتی و رفاقت را حفظ کند. در شـــرایطی که راه رفتن برای ایشان دشوار است در هر موقعیت و مناســـبت به دیدار پـــدر میآیند و هفتهای یک بـــار حتماً تماس تلفنی دارند و از احوال رفیق قدیمی خود جویا میشوند. این عالقه دو طرفه اســـت و آقای کشـــاورز و پدر ارتباط روحی با هم دارنـــد و از مراوده هم لذت میبرند. با گذشـــت این همه ســـال و با وجود بعد مسافت و دوری از صحنه تئاتـــر و ســـینما، این ارتباط و دوســـتی همچنـــان محفوظ اســـت و این اتفاق در اوضـــاع و احـــوال امروز که به ســـختی میتوان چنین ارتباطـــی را پیدا کرد ستودنی است. از طرف خودم و پدر صمیمانه تولدشان را تبریک میگویم و برایشان آرزوی سالمتی دارم.