چهره با شکوه یک پژوهشگر

غالمحسين صدریافشار، فرهنگنویس برجسته درگذشت

«ایران»: غامحســین صدر افشــار ســال 1313 به دنیا آمد. از نوجوانى دلباخته ادبیات شــد و شــعر مىســرود و هر آنچه دســتش مىرسید مىخواند. ســالهای دهه سى سرودههایش را در كتابهای «ابرهای ســرگردان»، «آوای جان» و «نیایش» منتشــر كرد. او از نســل درسآموختگان مکتب پرویز ناتــل خانلــری بــود. در ســالهای دهه پنجــاه زیر نظر ناتــل خانلری بــه كار فرهنگنویســى در بنیاد فرهنگ ایران مشغول شد. این پژوهشگر برجسته صبح روز سهشنبه بیست و هشتم فروردینماه در هشــتاد و چهارسالگى درگذشت. روزنامه ایران فقدان این استاد برجسته را به خانوادهاش و جامعه فرهنگى ایران تسلیت مىگوید.

مــن اســتاد فقیــد غامحســین صــدری افشــار را از قبــل انقــاب مىشناســم. ایشــان در آن روزگار دســتى در ترجمــه داشــت و مــن هــم در كار كتــاب بــودم و با آثارشــان آشنایى داشــتم. نخستین همــکاری ما در ســالهای دهــه شــصت رقــم خــورد و بــه تدریــح یک رفاقــت و مودت میان ما شــکل گرفت و این دوستى و همکاری تا واپسین روزهای

حیــات اســتاد غامحســین صــدری افشــار ادامه یافــت. هنــوز هــم درگذشــت او را باور نکــردهام و بســیار متأثر و متأسفم هستم. نخستین همکاری جنــاب صدری افشــار بــا نشــر فرهنــگ معاصر، تدوین و انتشار كتاب «فرهنگ اعام» بود. بعدتر در ســالهای دهه هفتــاد فرهنگهایى كه جناب صــدری افشــار در نشــر كلمه منتشــر كــرده بود را ما منتشــر كردیم. امتیاز فرهنگ فارســى معاصر یــک جلدی و فرهنگ فارســى معاصر جیبى را از نشــر كلمه خریدیــم و آنهــا را در فرهنگ معاصر منتشــر كردیم. در این چهل ســال آشــنایى و سى ســال همــکاری مســتمر مــن هرگــز ذرهای بــدی از ایشــان ندیــدم. او همانطــور بــود كــه مىنمود یکسره صداقت وراستى بود. او انسانى با وجدان، ایراندوست، دقیق، وفادار به قولها و تعهداتش بــود و بــه یک معنا عصــاره همه خوبىهــا بود. از همه این ویژگىها مهمتر پشتکار و همت بلند آن عزیز بود. شــخصیتى زحمتکش كــه هرگز ندیدم وقــت و زمانــى را به بیــکاری و بطالــت بگذراند و یکســره گــرم كار خواندن و نوشــتن بود. او عاشــق كارش بــود و از فعالیتهایــى كــه مىكــرد لــذت مىبــرد. بســیار فروتــن بود و تــن به بزرگداشــت و تکریــم هــم نمــىداد و جایگاهــى علمــى و پژوهشــى باالیــى داشــت و جایــگاه او رفیعتــر از اســتادی دانشــگاه بــود، اما هیــچ گاه دانشــگاهى او را بههمــکاری دعــوت نکــرد و البتــه دانشــگاه و نهادهــای فرهنگــى مــا از بىاعتنایــى بــا چنین چهرههــای ارزشــمندی دچار خســران مىشــوند وگرنــه او بىنیــاز از كرســى اســتادی دانشــگاه و مسائلى از این دست بود. آیندگان خواهند فهمید كــه او چــه كار عظیمــى انجــام داده اســت. اندوه عمیق من از فقدان اســتاد صدری افشــار، قدری فرو مىنشــیند، وقتى به خانمها نسرین و نسترن حکمى همکاران استاد فکر مىكنم و امید كه این دو عزیــز بتوانند كارهای ناتمام اســتاد را با همان دقت نظر به انجام برسانند.

عکس نوشت