ایران بخشی از «راه حل» نه صورت مسأله

از همــان ابتــدای رویکار آمــدن دور از انتظــار دونالــد ترامــپ و بــا توجــه بــه مواضــع اعالمشــده او کــه نمونــه بارز «خوی استکباری» است میشد انتظار داشت که این «ناسیاســتمدار تندخو» الگوی هیأت حاکمه پیش از خود را نمیفهمد و نمیخواهد و ســودای «بازگشت هژمونــی جهانی امریکا» چشــمان او را تنگتر از آن کــرده اســت که دنیــای جدیــد و چالشهــا و گرهها و راهحلهــای همهجانبهاش را ببینــد. با این توصیف بایــد باور کــرد امریکا روز گذشــته از «برجــام» خارج نشــد، بلکه این اتفــاق در همان شــب ۹ نوامبر ۶۱۰۲ کــه ترامپ بهعنوان رئیس جمهــوری ایاالت متحده معرفــی شــد، افتــاد. اعالم خــروج ترامــپ از برجام بــا ایــن ادعا توأم بــود که امریــکای ترامــپ، بهدنبال برنامــه جامعی اســت کــه همه مســائل ایــران را در بر بگیرد و به پرونده هســتهای بســنده نکند. اشــکال عمده این خواســته گزاف و این گزافهگویی آن اســت که همچنان ترامپ ایران را به چشــم صورت مسأله نــگاه میکنــد و نمیخواهد بپذیرد کــه حداقل ایران از ۵۱۰۲ بــه این ســو بخــش بزرگی از راه حل اســت و همه دســتاوردهای جامعه جهانی در هر آنچه که به نقش و حضــور و منافع ایران در منطقه و بینالملل مربــوط میشــود ناشــی از ایــن تغییر نگرش اســت. دردنیــای امروز هیچ ملتی و هیچ دولتی اگر نماینده واقعی ملت باشد نمیپذیرد که با نگاه تحقیرآمیز از موضوع «صورت مسأله» به او نگاه کنند. اما هر ملت بالغ و رشید و با اعتماد به نفسی خواهان آن است که ســهم به اندازه در «راه حل» مشکالت و پیچیدگیها و تنشهــای جهــان ایفا کند. این پیام مشــترک همه اقشــار ملت ایران اســت که با «خوی استکباری» و از «موضــع تحقیــر» نمیتوان بــه برنامه جامــع اقدام مشــترک بزرگ دست یافت. روشن است که تب تند «ناسیاســتمدار تندخــوی» امریکا در کوتــاه زمانی به عرقی ســرد بر پیشــانی شــرمش بدل خواهد شد و او نیز به نتیجه خواهد رســید که نمیتوان زیر «برجام» کوچک زد و توقع داشت که ملت ایران برای «برجام» بزرگ به این خوی و منش اعتماد کند.