جشنواره کن، چگونه به تاالر بزرگان تبدیل شد؟
هر كســى كــه بــرای نخســتين بار به شــهر ســاحلى كن در جنوب فرانســه پــا بگذارد، فــارغ از هــوای دلپذير و خيابانهــای آرام، بــا لوگــوی شــاخه نخلــى روبهرو مىشــود كــه در نقــاط مختلــف تکــرار شــدهاند. آن «نشــانه» نمــاد جشــنوارهای ســينمايى اســت كه حاال هفتــاد و يکميــن دوره خود را از ســر مىگذراند. جشنواره سينمايى كن بزرگتريــن رويداد ســينمايى دنياســت و از آن بهعنــوان «دروازه جشــنوارهها» يــاد مىشــود. اما اين جشــنواره چگونه و در چه مســيری توانســته به اين جايگاه برسد؟ اساساً سه فاكتور اصلى در ارتقای سطح يک جشنواره مؤثر است؛ كيفيت فيلمهای انتخابى، ميزان جوايز و شيوه اجرايى. بهنظر مىرسد آنچه برای مسافران كن در بدو ورود به محدوده بلوار «پــرم ِد ال پانتيتــرو» جلب نظر مىكند نظم و هماهنگــى در برگزاری يک رويداد باشــکوه اســت. صدها نيروی امنيتى، راهنماها، كارگزاران تشــريفات و نيروهای محلى با لباسهای زيبا و يونيفرمهای يکســان وظيفــه دارند در حوالى فرش قرمز پنج ســالن گرند لومير، دبوســى، بونوئل، بازن و سالن د سوليکزانتم كه همه در يک نقطه قرار دارند، به ميهمانان خدمات ارائه كنند. نردههای جداكننده و گيتهای بازرسى جا به جا قرار دارند و تلويزيونهای بسيار بزرگ تصاوير قلب اتفاقات را پخش مىكنند تا همه عابران و مراجعان بتوانند بهترين منظره را در قاب نگاهشــان داشته باشند. البته در تمامى ورودیها ناچاريم به كنتــرل حفاظتى تن بدهيم، شــايد به خاطر هــراس از هرگونه تهديد امنيتــى كه اين روزها اروپايىها را نگران كرده اســت. جدا از اين در هر نمايش اوليه برای آثار بخش مسابقه، ستارهها و عوامل فيلمها از هتل ممتاز «مجستيک بارنر» با ليموزينهای پورشه و رنو به مقابل فرش قرمز آورده مىشوند و از مقابل چند هزار عکاس عبور مىكنند. برای عبور از فرش قرمز لباس رســمى كت و شــلوار و پاپيون برای آقايان و لباس مجلســى با كفش پاشنه بلند برای خانمها الزامى است، حتى اگر جزو عوامل نباشند. برای همين است كه عکاسان و تصويربرداران هم كت و شلوار مشکى بر تن دارند. البته يک استثنا در اين ميان وجود دارد و شركتكنندگان با لباس محلى كشورشان مىتوانند وارد سالن گرندلوميرشوند. در هــر دوره حــدود 50 هــزار نفر وارد كــن مىشــوند كــه از ايــن تعــداد 4500 نفــر خبرنــگار و نماينــدگان رســانهها هســتند. در ســاختمان اصلــى جشــنواره مســاحت زيــادی از اتاقهــا و بخشها بــه ســرويسهای ويژه برای خبرنگاران اختصاص دارد و در اتــاق خبــر شــركت اورنــج وظيفــه خدماترســانى را برعهــده دارد. فقــط قهــوه و آب معدنى و گاهــى آبميــوه رايــگان در اختيارمــان قــرار مىدهنــد و اينهــا تنها سرويسهای رايگان برای اهالى رسانه به شمار مىآيد. در يک عصر شلوغ مسئول سرويس وای فای رايگان به من گفت؛ در همين لحظه 00۷۱ نفر در حال استفاده از نت هستند. جالب است كه اتصال هيچ وقت قطع نمىشود مگر آنکه از محدوده خارج شويم و برای اتصال دوباره بايد رمزی را كه در اختيارمان هست وارد كنيم. همچنين برای هــر خبرنگار بــا كارت صورتى (همچون خودم) يــک صندوق وجود دارد كــه نامهها و اطالعــات فيلمها هر روز در آن انداخته مىشــود. برنامه فيلمها برای رسانهها و شركتكنندگان به طور جداگانه چاپ شــده و همه ســر وقت روی پرده مىروند. درباره ديگر شيوه اجرايى جشنواره كن در شمارههای بعد خواهم نوشت.