رحی مپورازغدیدرکداممسیر؟
از چهرههــای تکــراری صــدا و ســیما؛ خطبههــای پیش از دســتور نماز جمعه و حاال مســئول انتقاد از اعضای شــورای عالی انقالب فرهنگی. سالهاســت پول و امکانات خیلــی از نهادهای حاکمیتی و از جملــه دوربینهــای صــدا و ســیما، بــه صورت پیوســته در اختیار او اســت تا چنان که ســایت رســمی انتشــار آرایش نشــان میدهد در موضوعــات متنوعی از خانــواده و سیاســت خارجــی گرفته تا سیاســت داخلــی و عدالــت و اقتصــاد و علــوم انســانی و فقــه و جنــگ تحمیلی و انقــالب اســالمی و اندیشــههای امــام خمینــی و توســعه و مهدویــت هرچــه میخواهــد، بگویــد. «عقالنیــت، بحثی در مبانــی جامعهشناســی»، «فقــه و تئــوری دولت»، «محمــد پیامبری برای همیشه» و «مجموعه گفتارهای طرحی بــرای فــردا» عناویــن برخــی کتابهای او هســتند کــه از جامعهشناســی تــا فقه و تاریخ اســالم و آینده پژوهشــی ســرک کشیدهاند. نقل است که علمای برجسته ســالها پژوهــش میکنند تــا بتوانند در مورد یک موضوع، سخنی جدی بگویند. او اما تنها در یکی از ســیدیهای منتشر شدهاش 70 ساعت درباره عدالت حرف زده اســت. هیــچ کــس از او نمیپرســد حاصــل بیــش از یــک دهــه حضــور در شــورای انقالب فرهنگــی و بیش از چند هزار ساعت ســخنرانی در حوزههایی به این گستردگی چه بوده است؟
گســتردگی و تخصصــی شــدن حوزههــای مختلــف دانــش بشــری و تواضــع علمــی، اولیــن اصــل در علوم انســانی اســت کــه علمــای حوزههــای مختلــف را بــه ایــن ســمت که تنهــا در یک شــاخه معین، به تحقیق بپردازند، در همــه حوزههــا حــرف نزننــد و بیش از حــرف زدن بشــنوند، مقیــد نبودن به پژوهــش و جایگزیــن کــردن پژوهــش بــا ســخنرانی، اما بــه این چهــره پرنفوذ حــوزه علوم انســانی این امــکان را داده که درباره همه چیز سخن بگوید. حکیم دوران که مدرسه نرفته و خط ننوشته، با مدرک دیپلم، مســألهآموز صد مدرس شــده اســت و البته قول مشهوری است کــه آن کس کــه درباره همه چیز ســخن میگویــد، در حقیقت دربــاره هیچ چیز سخن نگفته است.
دانشــگاه به کنار؛ تاکنــون هیچ اجازه اجتهــادی از مراجــع تقلیــد معتبــر و صاحب سبک حوزه نیز به ایشان منتشر نشده است.
حاال حســن رحیمپور ازغــدی باز به میــدان آمــده و در ســخنانی جنجالــی، رئیــس جمهــوری را به دلیل ناآشــنایی بــا مبانی علــوم انســانی نواخته اســت. آنچــه اما عجیــب مینمایــد، ارجاعات او به آرای ســه نظریهپــرداز غربی یعنی «تامــس کوهــن»، «پــل فایبرآینــد» و «ایمــره الکاتــوش» بــرای دفــاع از ایده علوم انسانی اسالمی است.
آقــای رحیمپــور ازغــدی درحالــی بــرای دفــاع کــردن از علــوم انســانی اســالمی و «فرهنگــی بودن ایــن علوم» به ایــن چهرههــا ارجاع میدهــد که هر دانشــجوی لیســانس علــوم اجتماعــی هــم میداند که هر ســه چهــره در زمره متفکرانــی هســتند کــه از دســتگاههای معرفتی نســبیگرا دفــاع میکنند. آنها اساســاً قائــل بــه وجــود هیــچ حقیقــت غیــر تاریخی و جهانشــمولی نیســتند و از ایــن رو نخســتین مخالفت آنهــا نه با گفتارهــای علمی که بــا گفتارهای دینی به عنوان مدعیان دســتیابی به حقیقت اســت. آقــای رحیمپــور ازغــدی اگــر به همــان دروس آیــتاهلل جــوادی آملــی بســنده میکــرد و در همانهــا متمرکــز میشــد، میدانســت کــه مهمتریــن انتقــاد ایشــان بــه علــوم انســانی غربی نســبیگرایی و شــکگرایی موجــود در آن اســت و علوم انسانی اسالمی دقیقاً قرار اســت در خالف جهت آرای کوهن و الکاتوش و فایبرآیند، به سمت حقایق جهانشمول حرکت کنند.
بــه هــر حــال آنچــه واضــح اســت، اینکه کوهــن و فایبرآینــد و الکاتوش به عنــوان نســبیگرایان جدیــد، کامــالً در برابــر هر پــروژه فکریای قــرار میگیرد کــه دســتیابی بــه حقیقتــی را دنبــال کننــد. عــالوه بــر آن، همــه میدانیــم نســبیگرایی از مقومــات دســتگاههای فکــری نئولیبرال در جهان امروز اســت ، دســتگاهی کــه سالهاســت تــالش دســتگاه فرهنگــی نظــام مبــارزه بــا آن بــوده اســت.آقای رحیمپــور ازغــدی در ســخنرانیاش رئیــس جمهــوری را بیســواد و دروغگو خطاب کرده اســت. او امــا قبل از آنکه به نام اسالمیســازی علــوم، بــه جوانــان بســیجی آدرس نســبیگرایان و راه نئولیبرالیســم را بدهــد، باید به این ســؤال پاســخ بدهد که اگر این دقایــق را نمیداند و به زبان میآورد، «بیسواد» است و اگر میداند و میگوید، «دروغگو» است.