مسیر اعتدال زیر نور امید

«ایران» در یک سالگی دولت دوازدهم در گفت و گو با عباس عبدی و علی شکوری راد کارنامه دولت روحانی را ارزیابی میکند

یک سال بعد از پیروزی مجدد آقای روحانی در انتخابات ریاســــت جمهوری خیلیها تمرکــــز خــــود را روی ناکامی دولت وی در تحقق شــــعارها و وعدههایــــش قرار دادهاند. هر چند زمین ماندن قســــمت قابل توجهی از شعارهای انتخاباتی 29 اردیبهشــــت اتفاقی غیرقابل انکار اســــت اما اگر یک ارزیابی کالنتر از مجموعه شــــرایط را مدنظر قرار دهیم خواهیم دید که واقعیت رخ داده در یک سال اخیر قسمت بسیار مهم دیگری هم دارد. شاخص و نمونه آن قسمت کمتر دیده شده از این واقعیت را میتوان براحتی در تحوالت امروز کشــــور حول موضوع برجام یافت. جایی کــــه به جای تحکیم وحدت و اتحاد داخلی، تالشــــی مســــتمر در جریان اســــت تا خــــروج امریکا از برجام را بهعنوان اهرمی جهت فشــــار بر دولت به کار بگیرد. آن هم فشاری که بهنظر میرسد دستهای پشت پرده آن کامالً تمایل دارند تا مرز زمینگیر شدن و حتی فرو ریختن دولت دوازدهم هم ادامه داشته باشد. واقعیت این اســــت که اگر نقش این مجموعه تالشها و فشــــارها را در ناکام ماندن دولت بــــرای تحقق برخی وعدههــــا نادیده بگیریم، در رصد و ارزیابی صحنه سیاســــت داخلی به بیراهه رفتهایم. آقای روحانی در شرایطی برای بار دوم پیروز انتخابات شد که جریان مخالف دولت در طول چهارسال قبل از آن انسجام از کف رفته خود را تا حدی بازیابی کرده بودند. این یعنی تجمیع توان برای یک مقابله تمام عیار با رقیبی که در قامت دولت حضوری قدرتمند دارد. در سال 96 برخالف سال 92 این جریان فارغ از انسجام بیشتری که پیدا کرده بود، ابزارهای جدید نیز به شکل مجموعههای تازه تأسیس و هم هدف برای تاختن به دولت را در اختیار داشت. خروج از قدرت اجرایی در چهار ســــال دولت یازدهــــم این فضا را برای مخالفان دولــــت فراهم کرد که بیرون از چارچوب دولت دســــت به یک مجموعه فعالیت تشکلسازیدرحوزههایمختلفسیاسی،فرهنگی،هنریوحتیاقتصادیبزنند تا بر ابعاد و کارآمدی حمله به دولت بیفزایند. به عبارتی آقای روحانی در روز بعد