مردی که هرگز فراموش نمیکنم

دادســتانهای فدرال برای اثبات خطرناک بودن ســالرنو برای جامعه و ضرورت قرار وثیقه برای وی، نوارهایی از مکالماتش را به دادگاه ارائه دادند. این مکالمات را اداره پلیس فدرال(اف بیآی) با نصب دستگاه شنود زیر میز باشگاه عمومیاش«پالمــا بویــز»- در خلیج ایتالیایــی منطقه «هارلِم شــرقی» به دســت آورده بود. صدای سالرنو شنیده میشد که دستور قتل و کتک کاری میداد و به وضوح نقش خود را بهعنوان یک «رئیس کوفتی» اثبات میکرد. این پرونده نشان میداد که در یک خانواده مافیایی، کسی از رئیس سؤال نمیکند. حرفهایــش دربــاره زندگــی و مرگ بــه این معنی بود کــه قرار بود کســی بمیرد. بدتریــن گناه، خیانت به خانواده و تبدیل شــدن به یــک «آدم موش صفت» بود. همه حر ِف مافیا درباره وفاداری بود و فقط وقتی آن را ترک میکردی که بمیری؛ حاال چه در اثرعوامل طبیعی یا دیگرعوامل. فقط آدمهای موش صفت، مافیا را زنده ترک میکردند. وقتــی دو دادســتان فــدرال شــواهد خود را علیــه تونــی توپوله مطــرح میکردند، من مثل آدمی که مســخ شــده باشد، آنجا نشســته بودم. آنها نوار و شکایت علیه تونــی توپوله و معتمدش-«ماهی»- را در اختیار داشــتند که دســتور «بزن بزن»، «شکستن پا»، «هول و َوال انداختن به جان اتحادیه ها» و« فراری دادن یک دسته جانی» میدادند. وکیــل مدافع چنین اســتدالل میکــرد که اینها «حرفهایی اســت کــه فقط برای ترســاندن مردم گفته میشــود» اما دادســتانها ادلــهای قوی ارائــه دادند که این ادعــای مضحــک را رد میکرد. دو دادســتان فقط چند ســال از مــن بزرگتر بودند. آنهــا صاف میایســتادند، شــفاف و روشــن حــرف میزدنــد. اغــراق و خودنمایی نمیکردنــد. انگار انگیزه دیگری بجز پیگیری عدالت و بیان حقیقت نداشــتند. با خود فکر میکردم «به یک شرکت حقوقی در نیویورک ملحق میشوم و تا قبل از درخواست دادن برای شغل دادستانی فدرال یک سال دیگر تجربه میاندوزم.» و آن یک سالی بود که به خاطر یک نفر هرگز فراموش نمیکنم. در شــرکت حقوقــی در نیویــورک بهعنــوان یــک وکیــل 25 ســاله کار میکــردم که الطافــش شــامل حالــم شــد و مــرا بــه مأموریتــی در شــهر «مدیســون» در ایالت ویسکانسین فرستاد. تقریباً برای یک سال قرار بود روی پرونده بیمهای که به شکل غیرقابل باوری کسلکننده و پیچیده بود، کار کنم.