راهحل؛ فقط سیاست داخلی

نکتــه مهمتــر ماجــرا ایــن اســت کــه وحــدت در ســاختار مدیریتــی لزومــاً مســأله را حل نمیکنــد. مگر نــه آنکه در دولت احمدینژاد این وحدت و انسجام در ساختار قدرت در حداکثــر میزان خودش بود، پس چرا سیاســت خارجی و اقتصادی نه تنها موفقیتــی نداشــت، بلکه در حضیض بود؟ مشــکل اصلی نداشــتن وحدت و انســجام متولیان ســاخت رســمی نیســت، بلکه وجود فاصله این ســاختار با مردم و جامعه است. هنگامی هم که میگوییم مردم، آنها را جدا نمیکنیم، خواســت همــه مــردم فــارغ از هر نوع فکــر و اندیشــه و رفتاری کــه دارند، باید محترم شــمرده شــود. جامعــهای که حضور یک فــرد زرتشــتی را که منتخب شهروندان شهر (اعم از مسلمان یا زرتشتی) در شورای شهر تحمل نمیکند، نمیتواند با هیچ انتخاباتی به وحدت و انســجام برسد. عدم انسجام جامعه ایــران بازتابهای روشــنی دارد. یکی از مهمترین آنها، فقدان رســانه رســمی تأثیرگــذار اســت. جامعهای کــه تحت تأثیر رســانههای فرامــرزی و از آن بدتر تحت تأثیر اخبار جعلی و دروغ است، نمیتواند روی وحدت و اجماع را ببیند. البته راهحل آن بســتن این فضاها نیســت که عمالً نه ممکن است و نه مفید. بلکه راهحل آن معتبر کردن و آزاد کردن رسانههای رسمی است تا جایی برای رسانههای بیاعتبار و منابع خبری دروغ باقی نماند. در جامعهای که نســبت به احکام صادره آن تشکیک میشود و کسی نیز قادر به توجیه و اقناع افکار عمومی نیست و در نهایت هیچ پرونده مهمی در کشور مختومه نمیشود و پروندههای مذکور همواره در اذهان عمومی باز میمانند، رسیدن به اجماع و وحدت در چنین شرایطی ممتنع خواهد بود. در جامعهای که خواســتهای عادی و معمولی مردم نادیده گرفته میشــود و هنــوز حضــور بانــوان در ورزشــگاهها و دیــدن مســابقات، چالــش مهمی در عرصه عمومی است، چگونه میتوان نسبت به دستیابی به انسجام و اجماع خوشبین بود؟ باید تغییری جدی در حوزه اختیارات و فلسفه حکومت کردن ایجاد شود. اینکه دولت در این مورد چه کاری باید انجام دهد، موضوع دیگری است که باید جداگانه به آن پرداخته شود.