ضرورت گفتوگوهای اثر بخش داخلی
بعــد از جنــگ جهانــی دوم و تحمل خســارات جانــی و مالی فــراوان، ملتهــا دریافتنــد کــه مناســبترین راه بــرای حــل مناقشــات و اختافات فــی مابین، گفتوگو اســت و با همین رویکرد یا حداقل با همین شــعار بود که ســازمان ملل متحد تأسیسگردید. صرفنظر از عملکرد این سازمان که باید پذیرفت بیشتر از آنکه در صــدد احقاق حقوق ملتها باشــد در خدمت قدرتهای فاســد و اســتعمارگر بوده اســت لیکــن نمیتوان ایــن اصل را منکر شــد کــه بواقع تنهــا راه بــرای فائق آمدن بر مشــکات و معضات جامعه بشــری چه در حــوزه بینالمللی یا داخلی هماناگفتوگومیباشد. در همین راستا و در طول چند سال گذشته شاهدیم که مدیران و مسئوالن کشور به منظور بر طرف نمودن موانع و حل مشکات پیش روی کشور در مسیر گفتوگو با همتایان خارجی خود قرار گرفتهاند که در حوزه روابط بینالملل به نوبه خود الزم و ضروری به نظر میرسد و البته دستاوردهای آن باید در جای خود مورد ارزیابی قرار بگیرد.سؤالبسیارمهمیکهدراینجامطرحاستاینکهآیااستراژیگفتوگوآنهم فقط با بیگانگان، تنها راهبرد موجود است؟ در حالی که رفع بسیاری از مشکات اساسی کشور چه در حوزههای داخلی یا عرصه بینالمللــی نیازمند یــک گفتوگوی داخلی اســت، گفتوگویی نه در یک ســالن شیبدار که باال و پایین دارد بلکه در پشت میز و صندلیهای هم سطح و بهدور از هر گونه سهم خواهی و تنها برای دستیابی به راه حل اساسی. با مطالعه تاریخ چندصد سال گذشته ایران درمییابیم که این خأل همواره بستری را ایجاد کرده تا دیگران بیایند و در کشور ما جلسه بگذارند و برای مسائل ما راه حل تجویز کنند و صد البته که بهدنبال مقاصد شــوم اســتعمارگری خــود بودهاند، این سیاست زاییده استراتژی «تفرقه بینداز و حکوت کن» استعمارگران میباشد که با توجه به نوع حکومتهای پادشــاهی و دیکتاتوری گذشته و مســدود بودن راه برای هر نوع گفتوگوی سازنده در کشور، انتظاری جز این نمیشد داشت ولی به برکت پیروزی انقاب اســامی و استقرار نظام دموکراسی در ایران باید به این مهم توجه کنیم که ناغافل در دام دگماتیسم نیفتیم، که بار دیگر نخبگان جامعه راه چاره را فقط در دستان بیگانگان ببینند که فاجعه بارتر از آن را نمیتوان وصف نمود. چندی است که برخی فعاالن سیاسی و اجتماعی پیشنهاد مذاکره بدون قید و شرط با امریکا را مطرح میکنند، آیا بواقع راه حل تمام مشــکات امروز کشــور در دست امریکا اســت؟ گذشــته از منظور گویندگان این مطلب، باید پذیرفت این سخن به نوعی بیانگر فقدان فضای گفتوگوی مناســب داخلی است. به نظر میرسد قبل از هــر ضرورتی برای گفتوگو در عرصه بینالملل، کشــور احتیــاج ضروری و مبرم دارد بــه گفتوگوی داخلــی آنهم با حضور موافق و مخالف، خودی و غیرخودی، مسلمان و غیرمسلمان، شیعه و سنی، چپ و راست و در یک کام، فارغ از هر نوع طبقهبندی که در ســالهای گذشته مرسوم شده است زیرا به استناد اصل نوزدهم قانون اساسی: «مردم ایران از هر قوم و قبیله که باشند از حقوق مساوی برخوردارند و رنگ، نژاد، زبان و مانند اینها سبب امتیاز نخواهد بود.» همه دلســوزان انقاب و کشــور باید توجه کنند که اگر واقعاً بهدنبال رفع مشکات هســتند که هســتند، مؤثرتریــن ومناســبترین راه، گفتوگوی اثرگــذار جناحهای مختلفداخلیاست.اصلمهمدیگرکهدرواقعدکترینگفتوگورااثرگذارونتیجه بخش میکند این است که گفتوگوکنندگان باید بتوانند بدون هیچ قید و شرطی یا ماحظهای به طرح معضات و مشکات جاری بپردازند و برای دستیابی به حل مسأله، راجع به مهمترین و اساسیترین مسائل کشور و نقاط اختاف صحبت کنند و در اجرای راه حلهای دســت یافته، شــاهد اهتمام جدی از سوی مجموعه نظام باشند که این حق مسلم مردم هست. آنچــه بدیهی اســت، اگرصاحبنظــران، نخبــگان، مســئوالن و تصمیــم گیرندگان کشــور بتوانند با دقت نظر در ناهنجاریهــای حوزههای مختلف اعم از اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، آموزشی و سایر نقاط تصمیمگیری به یک اتفاق آرا و اجماعبرسندقطعاًبربسیاریازمشکاتداخلیوبینالمللیفائقخواهیمآمدو چنانچه در داخل کشور به یک تشریک مساعی برسیم بیگانگان خواهند فهمید که ملت ما نیازی به مساعی جمیله ندارد.