بعداز اتمام حجت
«عتــاب» و «خطــاب» حســن روحانی به اعضــای کابینه و مدیرانارشــدش یک «اتمام حجت» بــود. «فرمان» او به «ایســتادگی» در برابــر فشــارها و جنگ تبلیغاتــی و روانی، «کار و تــاش» مضاعــف و برنامهریــزی جدیــد بــرای حل مشــکات و معضات بویژه مسائل اقتصادی و اجتماعی و «پاســخگویی» در برابــر شــبهات و انتقــادات و نیز تبیین تصمیمهای دولت گامی تازه و البته مهم در دوران جدید و فضای فعلی کشور است.
آنچه از سخنان روحانی میتوان برداشت کرد این است کــه فرمان تــازه او برای دوران جدیــد، دورانی که ویژگی آن استقامت، سختکوشی، حضور بهموقع و تصمیمگیری جامع است. شکی نیست در روزهایی که ســایه شــوم تحریم دوباره بازگشته اســت، نبض دالر و طا و سکه بهتندی میزند و سرمایهها و پولهای مردم از این بازار به آن بازار سرگردان است و موج گرانی زمزمه میشود و با یک جنگ روانی مردم نسبت به آینده خود ابراز نگرانی میکنند و در عین حال به برخی تصمیمات و سخنان بیاعتماد هستند، کابینه باید شجاعتر، منسجمتر و چابکتر باشد.
بهنظر میرســد پساز این فرمــان، چنانچه افرادی در کابینه با سیاســتهای جدید دولت همخوانی و همراهی ندارند و اعتقادشان چیز دیگری است یا خدای نکــرده ناتوان هســتند بایــد اصاح و جایگزین شــوند. واقعیت این اســت که چه بپذیریم، چه نپذیریم؛ برداشت مردم این است که دولت در تحوالت و رخدادها و مســائل و معضــات غایب اســت. دولت هرچند تصمیمهای مهــم، اثرگذار و بموقعی گرفته اســت و بخشی از دولتمردان ســختکوشتر از گذشته بودهاند اما برداشت مردم – چه واقعی چه روانی- هالهای از بیاعتمادی ایجاد کردهاست. شــاید کمترین اثر ســخنان روحانی این بود که نشــان داد دولت از رنج مردم آگاه اســت، میداند آنان با چه مشــکاتی دســت و پنجه نرم میکنند، او نه مطالبات را انــکار کــرد، نه گرانیهــا را. نه توقعات را بــاال برد نه امید را به ناامیدی کشــاند. نخواســت چشــم بر نارضایتیها و ناکارآمدیها بپوشاند و در عینحال بهاعتماد مردم نیز پشــت نکرد. با این نگاه هماکنون نقشــهراهی برای دولتمردان ترسیم شــده است. روحانی نســخه عملیاتی حرکت دولت را نوشت. و اگر به این نتیجه برســد که برای این نســخه بــه افراد جدیدتری نیاز اســت قطعاً ترمیــم کابینه در اولویت قرارگیرد.
اما اینک چه کابینه ترمیم شود چه نشود و اساساً الزم باشد یا نباشد، افزون بر شخص روحانی، وظیفه بزرگ برعهده کابینه و مدیران ارشد اوست.
کابینــه روحانــی و به بیان منصفانهتــر اکثریت اعضای مدیــران باید عطش و اشــتیاق چشــمگیر از خود به نمایــش بگذارند تا ثابت کنند بــرای دفاع از حقوق ملت و رفع مشکات آنان مصمم و پرانگیزه و با برنامه و تصمیم هستند.
مدیــران ارشــد دولــت باید همــراه و همــگام دولت قــرار گیرند. وظیفــه آنان بیتردیــد بایــد تصمیمســازی و تصمیمگیــری باشــد. نبایــد از دولــت، نشــانه ســردرگمی و باتکلیفــی بیــرون بیایــد. «روحانــی» و «کابینه او» بایــد یک هدف داشــته باشند و آن پایان رکود در سامان دادن به نابسامانیهای عمومی و تمرکز بر حل آن و پیشبینی مشکات آتی و سیاستگذاریهای بهینه است.
پس گام ســوم پساز اتمامحجت روحانی را باید دولتمردان بردارند تا نشان دهنــد روحانــی تنها نیســت. رفتــار و روش وزیر نفت در اوپک که ســه شــبانه روز بیدارماند و ایســتاد تا حق مردم را بگیرد یا وزیر ارتباطات میان مردم حاضر شــد تا صدای آنها را بشنود، باید در دولت و میان همه وزیران و مدیران تکرار شود.
عاوه بر این اکنون نیازمند عزم جدی برای بازگرداندن «اعتماد» و «امید» به مردم هستیم. ما به یک اعتماد عمومی دوباره از سوی مردم به دولت نیازمندیم. این اعتماد بیشک کاسته نشده است اما آسیب دیده است. این اصاح و تقویت در گرو آن است که مردم باور کنند دولت مشکات و مواضع موجود را میشناسد و برای عبور از آن عزم سیاســی و برنامه مشــخص دارد. چنانکه رئیسجمهوری گفت دولت در کنار ایســتادگی و کار باید پاســخ دهد، بخشــی از نقدها متوجه ســکوت دولت یا خواست از دولت برای پاسخگویی است.