تفاوتهای محسوس و عمیق ایران و ژاپن

در روزهای گذشــته و بخصوص پــس از نمایش قابل توجه تیم ملی فوتبال ژاپن مقابل بلژیک، جوی در داخل و به خصوص در فضای مجازی شکل گرفته که تیم ملی ایران را با ژاپن مقایسه میکنــد. البته تیمهای ملی فوتبال ایــران و ژاپن از این جهت با هم قابل مقایســه هســتند که هر دو در مســابقات جام جهانی حاضــر بودند و با اینکــه در یک گروه نبودند اما جهان بازیهای هــر دو تیــم را دیده و معیارهایــی برایش به وجود آمده اســت. این کار، کار بسیار خوبی است. خصوصاً توسط گروههای علمی و آموزشــی که میتوانند اطالعات خوب و مســتندات الزم را در این زمینه ارائه بدهند و امیدوارم که مورد توجه مسئوالن فوتبال کشور قرار بگیرد. این درست است که باال آمدن ژاپن از گروهش به خاطر یک اخطار کمتر بود اما این تیم در بازی مرحله بعد مقابل بلژیک، یک بازی پایاپای را از خود به نمایش گذاشت و یک بازی شرافتمندانه، خوب، با منطق و با برنامه ارائه داد و ژاپن با تحلیل و آنالیزی که از حریف خود داشت، توانست مهرههای اسمی بلژیک را کنترل کند. آنها بموقع فشار میآوردند و یک بازی مالکانه داشتند و برای فوتبال آسیا احترام و اعتبار به وجود آوردند. هر چند که در پایان مسابقه، تجربه بیشتر حریف غالب شد و بلژیک توانست ژاپن را شکســت دهــد. اگر از لحاظ فنی هم بخواهیم بحثمــان را ادامه دهیم، باید گفت که ژاپن در بازیهای خود پلن دوم داشت و مالکیت توپ را با ساختار و تفکرات تیمی ارائه میداد. ژاپن به غیر از مسائل فنی، درسهایی را داد که در هیچ یک از تیمهای کشورهای دیگر انجام نشد و آن هم نفوذ مسائل اجتماعی و فرهنگیشان در فوتبالشان بود. موضوعی کــه مــا هم در آموزههای دینیمــان داریم اما آنهــا را در ورزش اعمال نمیکنیم. وقتی کــه ژاپن باخت، ندیدیم که یک نفر گریه کنــد یا به اصطالح فوتبالیها خودش را روی زمین ولو کند که این چیزها را در رســانه ملی کمتر نشــان دادند یا نشــان ندادند که این اصالً خوب نیســت. بازیکنان این تیم در طول بازی وقتکشی نمیکردند. تماشاگران ژاپنی پس از بازی، ورزشگاه محل بازی را تمیز میکردند که این از فرهنگ آنها میآید. بازیکنان و مربیان این تیم به داوری اعتراضی نداشتند اما کشوری که بیشترین هجمه را به داوری داشــت، ایران بود و در ادامه هم مشــخص شــد تنها گلی که ما آن را از روی نقطه پنالتی به ثمر رساندیم، با اشتباه VAR به دست آمده است و در واقع باید گفت که فوتبال ما برخالف ژاپن، برگرفته از فرهنگ ایرانیمان نبوده است و مربی ما هم در کنار زمین، رفتارهای غیرمتعارف با فرهنگ ما ارائه میدهد. ژاپنیها از لحاظ اقتصادی هم بســیار با برنامه هســتند و از 30-35 ســال پیش روی فوتبــال خود برنامهریزی کردهاند و با اســتفاده از مشــاوران اروپایی، زیرســاختهای درستی را به وجود آوردهاند و اسپانسرهای خوب هم حمایت کننده مالی باشگاههای این کشور شدهاند. این کشور در گذشته بازیکنان بازنشسته را جذب میکرد تا فوتبال را به صورت اصولی به ژاپنیها آموزش دهند اما االن دیگر این کار را انجام نمیدهند و اگر به ندرت بازیکنی را جذب کنند، بازیکنی مانند اینیستا را میگیرند که همچنان در سطح اول جهان بازی میکند. آنها از لحاظ زیرساختی سالها با ما فاصله دارند و گردش مالی و اقتصادی بسیار منظمی دارند که با سبک و سیاق ما تفاوت دارد. هر چند که در این میان، ممکن است تیم ملی ما از لحاظ فنی بتواند با ژاپن مساوی کند یا این تیم را شکست دهد اما مسائل دیگر است که دست به دست هم میدهد تا به عنوان مثال تیم امید این کشور، در هر دوره راهی المپیک شود اما تیم ما نه.