کمای صنفی

بهطور کلی منافع فعالیت صنفی در سینما را متوجه اکثریت اعضای صنوف نمیبینم. در شــرایطی که اصلیترین مشــکل ســینما ناامنــی بــازار و ناامنی شــغلی اســت و هیچ تصمیــم جدی بــرای رفــع آن وجــود ندارد بــرای من ســینماگر چــه اهمیتی دارد که برای یک شــب اهالی ســینما را بــه روی ســن دعوت کننــد و به آنهــا جایــزه بدهند یا ندهنــد. در شــرایطی کــه اصلیترین مســائل ســینما مســکوت مانــده اســت چــه اهمیتــی دارد که یک شــب جشــن بگیرند یا نگیرنــد. مــن میگویم مشــکل بیــکاری را باید حل کرد و شــما میگوییــد هزینه جشــن را خرج بیکارها بکنیــم؟! من میگویم صنــف بایــد زمینــه فعالیت حرفــه را فراهم کند تا کســی بیکار نشــود و پاســخ میشنویم که حاال یک جشــن صنفی را تعطیل میکنیم تا هزینهاش صدقه بیکاری شود.

در شــرایطی که با ســاماندهی بــازار VOD و ویدئو ظرفیت تولیــد ســینمای ایران میتواند هــزار فیلم باشــد آن را با ناامن کــردن بــازار به ۰۷ فیلم محــدود کردهاند و آن وقــت برای رفع بیــکاری میخواهنــد جشــن نگیرنــد. بــه اعتقــاد من ایــن گونه فعالیــت صنفــی عبث اســت و همه چیــز در ادامــه یک کمای صنفی پیش می رود.