روایتدومشخصمداخلهگر

رمان «پــدر حضانتــى» نوشــته ديديه ون كــوالرت اســت كــه بنفشــه فريــس آبــادی آن را ترجمه و نشــر چشــمه در زمستان 96 به چاپ سپرده است. «پدر حضانتى» داستان پسری است كه پس از مرگ پدرش روابط بين شان و زندگى خــود و پــدر را روايــت مىكنــد. روايتى واقــع گرايانــه از پدری فقيد و نقشــش در ســاختن شخصيت فرزنــدی كــه بــا وجــود تمام كاستىها و اتفاقات خوب و بد، به داشتن چنيــن پــدری افتخار مىكنــد. نكتــه خاص و بــارز داســتان اســتفاده از راوی دوم شــخص بــرای روايت تمام قصه اســت. زاويه ديد دوم شخص به نظر برخى تئوريسينهای ادبيات، تكنيكى برای روايت اول شــخص است با اين تفاوت كه در آن ضمير «تو» جايگزين «من» مىشود. در اين شيوه روايت، خواننده به يكى از شــخصيتهای داستان بدل شده و فاصله ميان خواننده و داســتان از بين مىرود. به عقيده ريچاردسون، زاويه ديد دوم شخص پيشرفتى نو و هيجان انگيز در دنيای ادبيات داستانى است و شايد پس از جريان سيال ذهن، مهمترين شيوه نوين روايى در داستان محسوب شود.

در رمــان «پــدر حضانتــى»، نويســنده از نــام خــود در داســتان اســتفاده مىكند و راوی دوم شخص مداخله گر را برای روايت داســتان برگزيده اســت كه بــه نوعى رمان را بــه اتوبيوگرافــى تبديــل مىنمايــد. بــا ايــن انتخــاب هوشــمندانه ودرعين حال مشــكل، راوی ســعى در تلطيــف فضــای ميــان متــن و خواننــده و برقــراری ارتباط بيشــتر با مخاطــب دارد. مخاطب ضمير «تو»، پدر فقيدش اســت. بيان قصههای مختلف كمى از انسجام كلى رمان كاسته امــا در مــواردی موجب همــذات پنداری خواننده با روابط پدری و پســری حاكم بر فضای داستان مىشود.