جانمیدهیم،خاکنمیدهیم

مــن آنچنــان دربــاره سیاســت نمىدانم و حــرف نمىزنم و خوشــحالم كه نــه درباره سیاســت بلکــه دربــاره كشــورم قرار اســت چیزی بگويم. از اينجا حرفم را شــروع كنم كه وقتــى مىخواهیم و مىخواهنــد درباره ايران حرف بزنند بايد به اين مسأله اساسى فکر كنند كه آنها قرار است از كشوری حرف بزنند كه مردان و زنانش با دســت و چشم بســته زير خاک و آب شهید مىشوند اما ذرهای از خاكشــان را نمىدهند. پس ما مردمى هســتیم كــه جان مىدهیم امــا خاک نه. آقای ترامپ و ديگران بايد بدانند كه هرگز نمىتوانند ايرانراباهیچكشورديگریمقايسهكنندوفکركنندماهمدرنهايت سرنوشــتى مثل آنها خواهیم داشت. اين كشور، كشور اسطورهها و پهلوانهاست و اين حرف را با تاريخمان به همه ثابت كرديم. من بــه عنوان يک دهه چهلى خــوب به ياد دارم كه يک روز يک مدعى

مىگفــت ما ســه روزه تهــران را فتح مىكنیم و همان شــد كه فتح كنــد. روزگار ايــن حرفها و تهديدهــا آنهم خطاب به ايــن مردم و اين مملکت گذشته است. ترامپ و توئیتهايش كه معلومالحال هســتند. خودش را ســوژه خنده مــردم خودش كرده چه برســد به ديگــران. توئیتهــای او فقط برای ژورنالیســتها جذاب اســت كه سوژه خبری از آن بیرون بیاورند و گرنه كه هیچ آبى از اين توئیتها گرم نمىشود. آدمى كه مىرود با دولتمرد كشور ديگر حرف مىزند و رودررو كرنش مىكند و بعد مىرود توی توئیترش رجز مىخواند كه تکلیفش معلوم است. در دعوای خانوادگى، آن عضو از خانواده ضــرر مىكنــد كه به حالت قهر از خانه بیرون مىرود و ســر از محله ديگــر در مىآورد و برعلیه خانواده خــودش حرف مىزند. ما امروز نه از دعوای سیاسى ...و بلکه از كیان مملکت حرف مىزنیم. آنها در خانه رجز مىخوانند اما مىدانند اين سرزمین از آن سرزمینهايى نیستكهآنهابتوانندباترسوارعابزمینشانبزنند.