چاپلوسیبهسبکرایان

ترامــپ بعــد از نخســتین گفتوگوی خود بــا رئیس مجلس نماینــدگان بعد از انتخابــات گفــت: «او مردی کامالً زرنگ اســت. مردی جدی. همه بــه او احترام میگذارنــد.» رایــان کــه بهگفته یکــی از معاونان ارشــد ترامپ «در چاپلوســی و خود شیرینی تا حد فیلمهای سینمایی پیش رفته بود به شکلی که دیدن آن دل انســان را به درد میآورد»، توانســت معدوم شــدن خود را به تعویق بیندازد. در حالی که بنن روی مدوز – که از رایان کمتر مطیع بود – پافشــاری میکرد ترامپ تردید داشــت و ســرانجام هم تصمیم گرفت نه تنها برای برکناری رایان اعمال نفوذ نکند بلکه او را در شمار آدمهای خود درآورد و شریکش کند؛ این نمونهای از اثرات عجیب و غیرقابل پیشبینی افراد روی ترامپ بود. ترامپ در این زمان مشتاقانه به برنامه رایان برگشت. کتــی والــش اظهارنظر کــرد: «فکر نمیکنم اصالً حســاب میکردیــم که رئیس جمهــوری به رایان اختیار تــام بدهد. رئیس جمهوری و پــل در جریان مبارزات انتخاباتــی از چنان وضعیــت بدی به چنین حالت رمانتیکی بعد از آن رســیده بودند که رئیس جمهوری خوشحال میشد با خواستههای او موافقت کند.» ایــن تغییر موضع ترامپ واقعاً باعث تعجب بنن نشــد؛ بنن درک میکرد فریب دادن یک فریبکار چقدر راحت اســت. بنن همچنین میفهمید که دوستی مجدد رایــان گویای درک جدید ترامپ از موقعیــت خود بود. قضیه فقط تمایل رایان به خــم شــدن در برابر ترامپ نبــود، بلکه ترامپ هــم مایل بود در برابــر هراس خود از کمبــود اطالعــات درباره رئیس جمهوری شــدن ســر تســلیم فــرود آورد. رئیس جمهوری فکر میکرد اگر بتوان برای اداره کردن کنگره روی رایان حساب کرد، خب، آه، مسأله حله. ترامپ به برنامه جمهوریخواهان مرکزی در مورد لغو طرح سالمت اوبامــا چندان عالقهای نداشــت یا اصالً به آن توجهی نداشــت. ترامپ، پیرمردی هفتاد ســاله و چاق با ترسهای فیزیکی مختلف (برای مثال در مورد قدش دروغ میگفت تا مانع از آن شود که نسبت وزن به قدش او را در شمار چاقها نشان دهد)، شخصاً خدمات درمانی و بهداشتی را موضوعی ناخوشایند میدید.