ریاضتبوداییکوشنر

کوشنر که در طول بحث درمورد خدمات درمانی تا اندازه زیادی ساکت نشسته بود در مــأ عموم بنظر میرســید این حقیقت را پذیرفته که یــک دولت جمهوریخواه مجبــور اســت طرح ســالمت اوباما را مورد بررســی قرار دهد امــا بهطور خصوصی میگفت شــخصاً هم با لغو به تنهایی و هم با لغو و جایگزینی مخالف اســت. او و همســرش دیدگاه دموکراتیک مرسوم را در مورد طرح اوباما داشتند (که این طرح بهتر از راه انتخابهای دیگر است و مشکالت آن را میتوان در آینده برطرف کرد) و از نظر اســتراتژیک معتقد بودند دست یافتن به برخی پیروزیهای آسانتر قبل از وارد شدن به جنگی دشوار یا توأم با شکست برای دولت جدید بهتر از هر چیزی است. (عالوه بر این، جاش، برادر کوشنر هم یک شرکت بیمه درمانی داشت که به طرح ســالمت اوباما متکی بود.) بنابراین، کاخ ســفید بار دیگر و نه برای آخرین بار در گستره سیاسی دچار چند دستگی شد: بنن موضعگیری بنیادی مطلقگرا اتخاذ کرد، پریبوس با رایان در حمایت از رهبری جمهوریخواه در یک صف قرار گرفت و کوشنر که تناقضی در دیدگاه دموکراتیک میانه رو نمیدید، این دیدگاه را حفظ کرد. در مــورد خــود ترامپ هم، او مردی بود که فقط ســعی داشــت از زیر باری خالص شــود که اهمیت ویژهای برایش نداشــت. مهارت رایان و پریبوس در معامله گری این امید را میداد که رئیس جمهوری را از زیر بار دیگر مســائل هم رهایی خواهند داد. طبق طرح رایان، اصالحات خدمات درمانی چیزی شــبیه یک گلوله جادویی بــود. اصالحاتــی که رئیس مجلــس از تصویب کنگــره میگذراند کاهــش مالیاتی را کــه ترامــپ تضمین کرده بود تأمین میکرد که این به نوبه خود تمامی ســرمایه گذاریهای بنیادی را که ترامپ وعده داده بود امکان پذیر میساخت. بر این اساس - یعنــی بر اســاس این تئــوری دومینویی که دولــت ترامــپ را پیروزمندانه تا زمان تعطیالت ماه آگوســت پیش برد و آن را به یکی از پرتحولترین دورههای ریاســت جمهوری در دوران مدرن مشــخص ســاخت - رایان شغل خود را بهعنوان رئیس کارکنان کاخ سفید حفظ کرد و از سمبل آن ستاد منفور به دولتمردی در کاخ سفید ارتقا یافت. درعمل، رئیس جمهوری، کامالً آگاه از بیتجربگی خود و کارکنانش در تدوین قوانین (درعمل هیچکس در میان مقامات ارشد او اصالً تجربهای نداشت)، تصمیم گرفت در اجرای برنامه خود از منابع خارجی - فردی که تاکنون دشــمنی بزرگ بود - استفاده کند.بنن که میدید رایان در طول دوره انتقال قدرت، طرحهای قانونگذاری را میدزدد، با لحظه سرنوشتسازی در سیاست عملی مواجه شد. اگر رئیس جمهوری مایل بود از طرحهای بزرگ صرفنظر کند، بنن میبایست دست بــه یک ضــد حمله مــیزد و با شــیطنتهای بریت بارتی بیشــتری خــود را آماده میکرد. کوشــنر به ســهم خویش نوعی ریاضت خاص به سبک بودایی را در پیش میگرفــت. باید با هوسهای رئیس جمهوری کنــار آمد. در مورد رئیس جمهوری هم کامالً روشن بود تصمیم گرفتن بین سیاستهای متناقض با سبک رهبری او جور نبود. او به سادگی امیدوار بود تصمیمات دشوار خودشان گرفته شوند.