ائتالف همچنان بهترین شیوه

نظام سیاســـی ایـــران برخالف بســـیاری از کشـــورهای جهان، حزبی نیست. از همین رو انتظار تشکیل دولتی بـــا حضور اکثریت چهرههای حزبی شـــاید کمی دور از ذهن به نظر بیایـــد. وقتی نظام حزبی روی کار باشـــد قاعدتاً دولتی که با رأی مردم یا احزاب مستقر میشود، چارهای جـــز برگزیدن متصدیان امـــور اجرایی از میان چهرههای حزبی ندارد. اما چون نظام سیاسی ایران به معنایمصطلحسایرنظامهایسیاسی،حزبینیست نمیشـــود دولتی را بر مســـند قدرت قرار داد که ملزم به چینـــش مهرههای خود از میـــان چهرههای احزاب متبوع خود باشـــد. اگرچه جریانهای سیاسی همچون اصالحطلب و اصولگرا وجـــود دارند و چهرههای حزبـــی نیز در این دو طیف بزرگ جمع شـــدهاند اما نمیشود بر این مبنا نظام سیاسی ایران را حزبی دانست.آنچه که در دولتهای مختلف پس از پیروزی انقالب رخ داد نیز متأثر از چنین واقعیتی است. هر چند این موضـــوع در همه دولتها کم و بیش محل اختالف بوده اما در دولتهای یازدهم و بخصوص دوازدهم نمود بیشتری پیدا کرده است. سال 92 و در شرایطی که کشور با مشکالت داخلی و خارجی زیادی روبهرو بوده اســـت، جریان اصالحات بیشـــتر از جریان رقیب این شانس را داشت که بتواند مدیریت امور را در دســـت بگیرد. اما ما با کـــدام نامزد انتخاباتی قادر به چنین کاری بودیم؟ اصالحطلبان که در این انتخابات پشـــت ســـر آیتاهلل هاشـــمی رفســـنجانی قرار گرفته بودند، با عدم احراز صالحیت او رو به شخصی آوردند که رویکردی مشـــابه اصالحطلبان داشـــت. حســـن روحانی در آن انتخابات با حمایت اصالحطلبان و در نتیجه ائتالف نانوشـــتهای که با میانهروهای جریان اصولگرا برقرار کرد، جان دوبارهای در عرصه سیاسی کشور گرفت. اما آیا این به معنای آن است که نیمی از سهم کابینه را به آنان اختصاص دهد؟ هرچند در دولت اول آقای روحانی، کمتر زمانی به چنین بحثهایی دامن زده میشد اما در دولت دوم او، اختالفنظرهایی پدید آمد که خیلیها را به شک واداشت که آیا اصالحطلبان به دنبال سهمخواهی هستند یا خیر. اما با وجود همه مباحثی که از سوی نظریهپردازان سیاسی شکل میگیرد و البته با تأیید اختالفنظرهایی کـــه بین اصالحطلبان با دولت فعلی وجود دارد، چه بســـا هنوز هم میتوان با تأکید بیشـــتری گفت که ائتالف بهترین شـــیوهای بود کـــه در دو دوره انتخابات ریاست جمهوری و همچنین مجلس شورای اسالمی بکار گرفته شد. بدون شک کشور جز با همین روش، که بهترین راهکار برای استفاده از همه نیروهای کارآمد است، نمیتواند به پیش رود. هر چند با وجود پارهای از مشـــکالت در کشور برخی معتقدند که اصالحطلبان راه عبـــور از روحانی را در پیش گرفتهاند و به نوعی ائتالفی که چند ســـال پیش برقرار شـــده را اشـــتباه جلـــوه میدهنـــد اما این راهـــی کـــه اصالحطلبان طی کردهاند، بهترین مســـیر برای رســـیدن به مقصود بود. حتی اگر برخی از همین اصالحطلبـــان ناکارآمـــدی دولت و اعتراف به اشـــتباه در تشـــکیل ائتالف طی انتخابات گذشـــته را به مســـائل اقتصادی ربط دهند اما آیا وضعیت اقتصادی امروز ایران ناشـــی از غفلت مدیران فعلی است که اصالحطلبان نگران نوشته شدن تقصیرات دولتمردان به گردنشان هستند؟ آیا آنچه بحران این روزهای کشـــور را پدیـــد آورده اتفاقات داخلی نیســـت؟ پس چگونه میتـــوان ائتالف را ناکارآمد دانســـت و صف یک جریان بزرگ سیاسی را از رئیس جمهور مستقر جدا ســـاخت؟ همکاری اصالحطلبان با دولت تا به اکنون مســـیر خوبی را طی کـــرده و اگر افرادی از این جریـــان انتقاداتی را مطرح میکنند از راه خیرخواهانه و مسالمتآمیز است. اصالحطلبان همچنان در تالش هستند تا دولت موفق به عبور از بحرانهای فعلی شـــود و اگر هم برخی از اصالحطلبان به خود حق میدهند که ســـهم بیشـــتری به عنوان جریان اصالحطلبی داشته باشند برای دستیابی به این منظور است که از دولت بخواهند رویکردهای اصالحی خود را بیشتر کند نه اینکه توقع داشته باشند سمتی برای آنان در نظر گرفته شود. این توقع نیست. اصالحطلبان اگر انتقاد یا بحثی نسبت به عملکرد دولت دارند به این معنی نیست که پستی به آنها داده و یا وارد کابینه شوند برای این است که با مسئولیتی که دولت دارد با خط و مشی اصالحات بیشتر میتواند برای برون رفت از مشـــکالت حرکت کند.من ســـخنگوی اصالحات نیستم اما با اطمینان میگویم که هرچند ممکن است اصالحطلبان به تندی خواستههای خود را از دولت مطرح کنند اما همچنان از آن حمایت کرده و برای عبور از شرایط سخت فعلی از هیچ کمکی دریغ نخواهند کرد.