تهرانگمشد،بچهتهرانبیاعتبار
بیچــاره شــهر من کــه دیگر متولد شــدن در آن ارج و قربی ندارد. حاال ســالها اســت که بچههای شهرســتان طعنه را پهنه میکنند و میزننــد تــوی دهــن بچههــای تهــران که چی؟ که تهران هم یک کالنشهر است مثل اصفهان و تبریز و مشهد ...و نه جــوش نیاورید، مــا خودمان هــم زمانی در صفحــه اول شناســنامهمان مهــر ثبــت تهــران خــورد کــه دیگــر در این شــهر لوطی پیدا نمیشــد، همه شــدهبودند گرگ، همه شدهبودند ختم روزگار اما باز دلمان خوش بــود بــه انــدک نشــانههای تهــران کــه انگار خواســتی و دستی به اندازه سن ما در تالش بــرای از بین بردنش فعال بــود و موفق هم شد. اگر بچه تهران بودن حرمتی داشت باید آن را ثبــت میکردیــم پای همان زنده شــهری کــه میشــد محلههــای قدیمــیاش را بــا طلــوع آفتاب و عطر بربری و البته یک بغل ســبزی خوردن در چــای شــیرین خانههای آجــر بهمنــی و حیاطهای آبپاشــی شــده، هــم زد. همــان شــهری کــه آبــش معجــزه زاللــی بــود و گواراتریــن نوشــیدنی روزگار، آبــی کــه هنــوز اینقــدر بیاعتبــار نشــده بود کــه بــه زور دســتگاه تصفیــه هــم بــاز انــگ نیتــرات و رســوبات مضــر دســت از ســرش برنمیدارد. همان شــهری که چنارهای شــاه خیابانش، ســایه هرچه شاه نشــین بود را از رو میبرد و قدمزدن در پیادهروهــای این خیابان اعتبار گامهای حظبردن بود. همــان شــهری کــه بــاران پاییــزیاش برای جــالی دل عشــاق بــود نــه شستوشــوی دوده از رخ شــهر و برف زمستانش مثل کوه حامی احواالت اقلیم پایتخت بود نه اسباب زحمت مردمان برف ندیدهاش. همــان شــهری کــه درکــه و دربنــدش هنــوز بــا مینیبــوس تعبیــر میشــد و تلهســییژ و تلهکابینــش پــر بــود از حــال خــوش و فریــاد ذوق و نــه کام گرفتــن از وهم و خیال. همان شهری که میشد در پسکوچههایش بــا تیردروازههــای قفــل و زنجیــر شــده بــه تیربرقهــا و تــوپ پالســتیکیهای دوالیــه، شــرط خوش بودن را با یک کیک و یک شیر در ســفید برد و صدای بوقی را نشنید و جای پارکی را اشغال نکرد. خونتــان بــه جــوش آمــد؟ دیدید حــرف از تفاخر بچــه تهران بودن نیســت؟ اصالً هم مثــل پیرمردهــا از روزگار رفتــه تقویمهــای خیلی کهنه شــده حرفی به میان نیامد. من از تهرانــی حــرف میزنــم کــه در همیــن دو ســه دهه اخیر هم تهران بود.شــهر خوبتر از حاال...