طهرانتهران

هــر وقــت بحــث گرد و غبــار یا ســیل، زلزلــه یا هر مشکلدیگریمیشودکهمخصوصشهرستانها اســت، دوســتان به تهرانیهــا بد میگوینــد که اگر نصــف این مشــکل تــوی تهــران بــود، دولتمردها چنین میکردنــد یا چنان و معمــوالً هم به دنبال ایــن حرفها یک دعا یا نفرینی بــرای ابتالی هرچه ســریعتر اهالی پایتخت به همین بــال، ضمیمه و روانــه میکننــد. خــب، در اینکه شهرســتانیهای نازنیــن حــق دارند که از کوتاهی مســئوالن شــاکی باشــند که حرفی نیســت. متأســفانه خیلی وقتها خدماترســانی عیــب و ایــراد دارد و با کم و کســر انجام میشود که نباید باشد و بشود. ولی حرفی که میماند، آن بخش دیگری است که توی حرفها یا اصالً توی ذهن دوستان شهرستانی میآید کــه گمان میکنند اینجا توی شــهر شــلوغ تهــران مشــکل و معضلی نیســت و اگر هم باشــد بالفاصله همه اعضای دولت، کمر بســته و سینی بــه دســت بــرای حل مشــکل ســر میرســند. یک جــور دیگر این حرف میشــود ایــن تصویر و تصور که تهرانی بودن چنان آش دهنســوزی اســت که شایستهحسرتباشد. ایــن را خیلــی وقتهــا دیــدهام کــه مثــال ً بــه هــم میگویند فالنی از تهران آمده و این «از تهران»ش را یکجوری میگویند که تویش هم حسرت هست و هــم حســادت. اما خــب چرا؟ تهــران همان قدر که امکانات دارد، مشــکالت هــم دارد؛ همان طور که هر شــهر و منطقۀ دیگری. یکبار دوســتی از من میپرسید که شما همۀ موزههای تهران را رفتهای؟ و خــب، واقعیت این اســت که نه، نرفتــهام. حتی نصــف موزههــای تهــران را هــم ندیــدهام. هزینۀ زندگــی در تهران بیشــتر از شهرستانهاســت و آن معدود افــراد خاص را که بگــذاری کنارهمه اینجا دوشغله و سه شغله به باال هستند. تهرانی بودن برای یک زادۀ تهران درست به همان اندازه عزیز و دوستداشتنی است که اهل هر شهر دیگری بــودن برای بچههای همان شــهر. ما توی خیابانهای همین شــهر کودکــی کردهایم، جوانی کردهایــم، راه رفتهایــم، گل کوچک زدهایم، شــعار دادهایم، عاشق شدهایم، کتک خوردهایم، البته ما به همه گفتیم زدهایم، شما هم بگویید زده. منتها این قبیل مسائل، ربطی به آمدن گرد و غبار و سیل و زلزله یا باقی معضالت شهری ندارد. کل گــرد و خــاک عالم هم که بیاید توی این شــهر و مســئوالن همــان رفتــاری را داشــته باشــند که با مشــکل باقــی شهرســتانها دارنــد، بــاز هــم این شــهر برای مــا عزیز اســت و همان گــرد و خاکش هــم ارج و قرب دارد. همان طور که شــهر و زادگاه بقیــه برایشــان عزیز اســت. خالصه همــۀ اینها را عــرض کردم که بگویم واقعــاً ضرورتی هم ندارد که دوســتان شهرســتانی آزرده از مشکالت، حتماً نالــه و نفرینشــان را نثار تهــران و تهرانیها بکنند. میتواننــد همان محدودۀ خانه و زندگی مســئول کمکار را قاطی دعا بیاورند. خداوند متعال، نشانی مورد نظر را بهتر از همه میداند.

نویسنده