گفتوگوی دوستانه با اوباما

بعدازتصمیمرئیسجمهوریمبنیبراینکهانتخاباوبرایریاستافبیآیهستم و قبل از اعالم رسمی آن، اوباما با دعوت دوباره من به اتاق بیضی، متع ّجبم کرد. مثل دفعه قبل روی همان صندلیها نشستیم و مشاور کاخ سفید هم دوباره به ما پیوست. رئیسجمهوریسخنانشراباتوضیحاینمطلبشروعکردکه«وقتیتورسماًرئیس اف بیآی بشــوی ما دیگر نمیتوانیم این گونه کنار هم بنشــینیم و (دوســتانه) حرف بزنیم.» چیزی که مدنظر اوباما بود در واقع برای مدت بیش از چهار دهه به یک اصل تبدیلشدهبود،رهبرانمادردولتاینموضوعرادرککردهبودندکهرئیسجمهوری و رئیس اف بی آی باید فاصله منطقی خود را حفظ کنند تا بیطرفی دومی زیر سؤال نرود. اف بیآی اغلب از سوی کاخ سفید فراخوانده میشد تا درباره پروندههای مهمی تحقیق و بررسی کند که ممکن بود به همکاران ارشد رئیس جمهوری مربوط باشد یا حتی دوره ریاست او را تحت تأثیر قرار دهد. برای اینکه این تشکیالت، هم از نظر عینی و هم از نظر ادراکی قابل اعتماد و قابل اتکا باشد، اف بی آی و رئیس آن نمیتوانند به رئیس جمهوری نزدیک شوند. بنابراین من و رئیس جمهوری اوباما برای آخرین بار مثل دو همکالســی در کالج با هم نشســتیم و حرف زدیم. ما درباره مســائل سخت و مهمی که در حدود صالحیت و میدان دید رئیس اف بی آی هم نبود، مثل استفاده از پهپادبرایکشتنتروریستها،بحثکردیم.اینکهاوباماچگونهابعادمختلفمسائل متعدد و پیچیــده را میدید و ارزیابی میکرد، مرا تحت تأثیر قرار داد. حدس میزنم کــه او میخواســت برای آخرین بار نوع نگاه من به مشــکالت را قبــل از اینکه نامزدی ریاست اف بی آی قطعی شود، ارزیابی کند. هنگام خروج از اتاق رئیس جمهوری، به کتی روملر گفتم چقدر از بحثهای جالبی که داشتیم، شگفتزده و خوشحال شدم؛ «نمیتوانم باور کنم که شــخصیتی با چنین فکر باز و انعطافپذیری بهعنوان رئیس جمهوری انتخاب شده است.» اما من و رئیس جمهوری اوباما دیگر چنین گفتوگوی غیررسمیودوستانهاینخواهیمداشت.