درسوگ دومین خورشید هدایت
به نقلی هفتم صفر مصادف با شــهادت مظلومانه امام حسن مجتبی(ع) اســت. روح مقدسی که نظير او در گذشته و آینده در بردباری، بخشــندگی، دانش و دوســتی و مهربانی بر افق حيات ندرخشــيده اســت. امام حســن مجتبی(ع) به مصــداق یکی از آیــات وحــی، نشــانه هدایت الهی بــود که در تبيين دیــن الهی و عرضه جزئيات احکام قرآن و نيز در تفسير قرآن کریم و تشریح اهداف رسول خدا جلوه گرشد و وظيفه حفظ و حراست از دین و احکام الهی از هرگونه تحریف و تغيير و تبدیل را برعهده گرفت.
به گواهی تاریخ، دشــمنی شــام با اهل بيت رسول خدا(ص) حتــی پس از پيمــان نامه صلــح، ميان امام حســن مجتبی(ع) ومعاویــه پایــان نپذیرفــت، بلکــه همچنــان در بسترسياســی – تبليغــی اســتمراریافت. امام حســن(ع) بعد از قــرارداد صلح، مدینه را که هنوزامالقرای معنوی اسالم و یادآور خاطرات دوران رســول خدا(ص) بــود به عنوان محل زندگــی برگزید وخانهاش پناهگاه ســتمدیدگان شــد. آن حضــرت نيز اوقات شــریف خود را بــه بــرآوردن نياز مــردم و رفع ســتم و بيداد از آنــان مصروف میداشــت. از اینرو هرکس ازســوی دستگاه خالفت مورد ستم قــرار میگرفــت به آن حضرت پنــاه آورده و امام حســن(ع) نيز او را پنــاه میداد. پشــتوانه این جایگاه هم هيبت و حشــمت آن حضرت(ع) و نســبتش با رســول خــدا(ص) بود. شــاميان توان مقابلــه بــا این جایــگاه را نداشــتند از اینرو به ناچار با شــيعيان اميرالمؤمنيــن علی(ع) کجــدار و مریز رفتار مــی کردند. تا آنکه دســتگاه خالفت اموی با هدف کامل کــردن حوزه نفوذ و قدرت خویش در صدد برآمد تا کار را یکسره کند. از این رو مروان حکم مأموریــت یافــت تا یکی از جاسوســان خــود را وادار به خوراندن زهر به آن حضرت کند. با این اقدام سرنوشت مسلمانان تغيير یافــت و در گردابــی از بال و مصيبــت گرفتارآمدند و بدین ســان حرمــت قرار داد و تعهد نامه با زیر پاگذاشــتن قرار صلح ميان امام حسن(ع) و معاویه شکسته شد. آن حضرت نيز در ساعات آخر عمربه این نکته اشــاره کــرده و فرمود: «معاویه به آرزویش رســيد، او نه به وعدههایش عمل کرد و نه در گفتار صادق بود». معاویه هم با شنيدن خبر شهادت امام حسن مجتبی(ع) تکبير گفت و اهالی کاخ را وادار به گفتن تکبير کرد.
جنــاده یکی از اصحــاب امام حســن(ع) در آخرین ســاعات حيــات آن حضرت به دیــدارش آمد و از حضرتش درخواســت پنــد کرد. امام حســن مجتبی(ع) با وجود حــال ناخوش فرمود: «جنــاده آماده ســفر آخــرت باش و قبــل از مرگ توشــه این راه را تهيــه کــن و بــدان کــه در همان حال کــه تو در پی دنيا هســتی مــرگ نيــز در جســت و جــوی توســت.دغدغه روزی فردایی که هنــوز نيامده به خــود راه مده و بدان هرچه بيشــتر از بهره خود، گــردآوری برای دیگران فراهم میآوری و بدان که در حالل خدا حســاب و در حرامش کيفر است. و در گردآوریهای شبهه ناک آن بــاز خواســت وجود خواهــد داشــت. از دارایی دنيا بــه اندازه نيــازت بهــره بگير کــه اگرحالل باشــد به ميــزان ضــرورت از آن برداشــتهای و قناعت کردهای و اگر حرام باشــد سنگينی گناهت کمتــر خواهد بود ..... اگر قصد انتخاب همنشــينی داری با کســی دوســتی کن که همراهی وی برایت افتخار باشــد و همــواره از تو نگاهبانی کند و اگر از او کمک خواستی یاورت باشد و رنجی از او به تو نرسد واز راههای گوناگون برتو نتازد و تو را به خواری و ذلت نکشاند ودر بهرهمندیها برخود مقدم بدارد.»