سرنوشت غمانگیز کاناپه

6 ســال بعــد از «خانــه پــدری» باالخــره خــودش را راضــی کرد کــه روی صندلی کارگردانــی بنشــیند و فیلــم تــازهاش را جلــوی دوربیــن ببــرد. کیانــوش عیــاری در ادامــه رویکــرد واقعگرایانــهاش در فیلمســازی تصمیم گرفته بــود به جای اینکــه زن را بــا روســری در خانــه نشــان دهــد از پوســتیژ(کاه گیــس) اســتفاده کنــد: «همیشــه خجالت میکشــیدم که در فیلمهایــم زن باید با روســری در کنار محارمــش ظاهــر شــود. ایــن خجالــت و شــرم همــراه مــن بــود. با خــودم عهد کــردم که یا فیلم نخواهم ســاخت یا اگر هــم بســازم زن نباید داشــته باشــد و اگر زن داشــته باشــد باید در مألعام باشــد و نــه مکانهــای خصوصــی.» تأکیــد او به وجوه رئالیســتی زندگی اما با محرومیت از حضور در جشــنواره سی و پنجم فیلم فجر همراه شــد و پــس از آن «کاناپه» در کنار «خانه پــدری» در کمد توقیفیهای ارشــاد قرار گرفت. رویکرد تازه عیاری اگر چــه از نــگاه برخی تابوشــکنی بــود اما از نگاه ســینماگران و اغلب منتقدان گامی در راه واقعیســازی صحنههایــی بود که اسبابخندهمخاطبانبود.صحبتهای محسن امیریوســفی در نشست روزنامه ایران نمونهای از این نگاه است. «تصویر این حجاب صحنههایی را به وجود آورده اســت که االن شگفتانگیز و تعجبآور است. نیمه شب به مردی در تختخواب زنــگ میزننــد که عملیات شــده اســت و بعــد خانمــش با چــادر از کنارش بلند میشــود کــه رضا چــه شــده؟» او کــه به همــراه عیــاری بــه ایــن نشســت آمــده بــود از تجربه تماشــای ایــن فیلم گفت: «سکانس اول «کاناپه» را که با کاه گیس خانمها دیدم شــبیه دراکوالیی بودم که نــور میبیند امــا این حس فقــط در یک ســکانس بود. بعــد از آن فراموش کردم که زنــان فیلم کاه گیس به ســر دارند.» به گفته عیاری، تمام کسانی که این فیلم را دیدهاند در تجربهای مشابه دقایق اول دچار هیجان شــدهاند و پس از آن عادی شده است: «اگر فیلم بعدی را من یا فرد دیگری بســازد، دیگر آن هیجــان دقایق اول هــم وجــود نــدارد.» ایــن در حالــی اســت کــه ابراهیــم داروغــهزاده، معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی در گفتوگویــی با مهر تأکید کــرده که اکران این فیلم منتفی است.